زبان و بیان در موسیقی راک(با تاکید بر مطالعه ی پدیدارشناسانه ی ساختارهای موسیقایی و مضامین فرهنگی)

زبان در هنر به معنی جوهره ی مفاهیمی است که طیف گسترده ای از افراد به صورت مشترک با آن مرتبط اند، وبیان، تجلی این مفاهیم در شکل و فرمی مشخص است. مسئله ی اصلی در این جستار، واکاوی در خصوص ویژگی هایزبانی-بیانی در ژانر موسیقی راک است. در تقسیم بندی سه گانه ی موسیقی به کلاسیک، مردمی، و مردم پسند، موسیقی راکدر طبقه ی موسیقی های مردم پسند غربی قرار داشته، و دارای ریشه های قوی در سبک های متعدد موسیقی های آمریکایی-انگلیسی، و آمریکایی-آفریقایی است. هدف از این پژوهش بررسی خصایص بیانی موسیقی راک از چهار منظر کلی یعنیساختار موسیقایی، محتوای غنایی، سبک اجرایی، و زمینه های فرهنگی است. روش پژوهش به کار گرفته شده در اینمقال هی کیفی-توصیفی، فراتحلیلی، و استفاده از منابع کتابخانه ای و صوتی است. یافته های این کاوش در وهله ی نخست،شناسایی ساختارها ی موسیقایی راک از منظر سازآرایی، بستر صوتی، و تکنیک های سازی-آوازی است. از منظر محتوایغنایی با بررسی متون، و نیز مورد مطالعاتی مطرح شده در متن پژوهش، کاربست المان های فرهنگی، اجتماعی، و فلسفیدر متن اشعار موسیقی راک شناسایی شده است. در خصوص سبک اجرایی، و زمینه ی فرهنگی نیز، موسیقی راک ازروش های اجرایی خاص خود هم در خصوص مسائل بصری، و هم در شیوه ی تعامل موسیقیدانان با مخاطبین بهره می بردکه، اجرای فیزیکی و ایجاد فضای جمعی از مهم ترین عناصر سبک اجرایی این ژانر موسیقی است. پیرامون چگونگی بروززمینه های فرهنگی به مثابه یکی از بااهمیت ترین ویژگی های موسیقی راک که با محتوای غنایی آثار دارای ارتباطی تنگاتنگاست، گفتنی است که این موضوع غالبا از طریق پرداختن به مسائل مرتبط با خرده فرهنگ های به حاشیه رانده شده دراجتماع، و نیز بیان مضامین فردی، و فلسفی امکان تحقق می یابد.

کلیدواژه ها:

موسیقی پاپ ، موسیقی راک ، زبان و بیان راک