بررسی روابط بین شیوه های تدریس معلمان و رضایت دانش آموزان از یادگیری

رضایت دانش آموزان از یادگیری یکی از مولفه های اساسی در فرایند آموزش است که تاثیر زیادی بر کیفیت یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارد. این مقاله به بررسی روابط بین شیوه های تدریس معلمان و رضایت دانش آموزان از یادگیری پرداخته و اهمیت این روابط را در ارتقاء کیفیت آموزش تحلیل می کند. در این تحقیق، شیوه های تدریس معلمان به عنوان عامل اصلی در شکل دهی به تجربیات یادگیری دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش ها نشان می دهند که استفاده از روش های متنوع و فعال تدریس، مانند تدریس مبتنی بر بحث گروهی، فعالیت های عملی و کار تیمی، تاثیر مستقیمی بر رضایت دانش آموزان از فرایند یادگیری دارد.در این مقاله، ابتدا شیوه های مختلف تدریس که به بهبود رضایت دانش آموزان کمک می کنند معرفی شده و سپس با استفاده از داده های حاصل از پرسش نامه ها و مصاحبه های نیمه ساختاریافته با دانش آموزان، رابطه بین شیوه های تدریس و رضایت آن ها از یادگیری تحلیل گردیده است. نتایج نشان می دهند که شیوه های تدریس که بر مشارکت فعال دانش آموزان تمرکز دارند، مانند تدریس تعاملی و مبتنی بر حل مسئله، موجب افزایش رضایت دانش آموزان از یادگیری می شوند. در مقابل، شیوه های تدریس سنتی و یک طرفه که بر تدریس معلم محور تاکید دارند، ممکن است رضایت دانش آموزان را کاهش دهند و بر انگیزه و علاقه آن ها به یادگیری تاثیر منفی بگذارند.همچنین این مطالعه به بررسی تاثیر روابط مثبت معلم-دانش آموز و محیط آموزشی حمایتگر بر رضایت دانش آموزان از یادگیری پرداخته است. نتایج این تحقیق نشان می دهند که حمایت عاطفی و ارتباط مثبت میان معلم و دانش آموز، در کنار شیوه های تدریس مشارکتی، موجب ایجاد یک فضای آموزشی انگیزشی و رضایت بخش می شود.در نهایت، مقاله به این نتیجه می رسد که شیوه های تدریس معلمان نقش مهمی در ایجاد تجربه یادگیری مثبت برای دانش آموزان دارند و ارتقاء مهارت های تدریس معلمان می تواند به بهبود رضایت و انگیزه دانش آموزان منجر شود.

کلیدواژه ها:

روابط ، شیوه های تدریس معلمان ، رضایت دانش آموزان ، یادگیری