شیوع شناسی لکنت زبان در دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان باشت و عوامل خانوادگی مرتبط با آن

هدف این پژوهش شیوع شناسی لکنت زبان در دانش آموزان دوره ابتدای و عوامل خانوادگی مرتبط با آن بود. روش پژوهش توصیفی از نوع ز مینه یابی مقطعی و علی مقایسه ای (مورد شاهدی) بود. جامعه آماری کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر باشت در سالت حصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و شناسایی شدند. بعد از شناسایی تعداد ۳۰ نفر دارای لکنت و ۳۰ نفر بدون لکنت به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. گردآوری اطلاعات با پرسش نامه های الگوهای ارتبا طی خانواده، رتبه بندی والد- کودک، تعارضات والدین و کیفیت زندگی صورت گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات باآزمون آماری تحلیل ممیزی صورت گرفت. یافته ها نشان داد میزان شیوع لکنت زبان ۱۹/۴ درصد (پسر ۰۸/۶ درصد و دختر ۶۱/۳ درصد) می باشد. بعلاوه جلب حمایت فرزندان، رابطه فردی با خویشاوندان و رابطه خانوادگی با همسر و دوستان در والدین کودکان بدون لکنت زبان بیشتر بود. الگوی جهت گیری گفت و شنود در دانش آموزان بدون لکنت زبان و الگ وی جهت گیری همنوایی در دانش آموزان با لکنت زبان بیشتر بود. همچنین رابطه والد با فرزند و کیفیت زندگی و مولفه های سلامت روانی و سلامت محیط در والدین دانش آموزان بدون لکنت زبان بیشتر از گروه دیگر بود. در نتیجه می توان بیان کرد شیوع لکنت در بین دانش آموزان دوره ابتدایی شهر باشت هم پا با دیگر مناطق بوده و نقش برخی از متغیرهای خانوادگی در شیوع لکنت پررنگ تر می باشد.

کلیدواژه ها:

لکنت زبان ، تعارضات والدین ، الگوهای ارتباطی خانوادگی ، کیفیت زندگی ، رابطه والد- کودک