اثر نوع فرایند آستنیته کردن بر قابلیت ماشینکاری چدن نشکن آستمپر با زمینه دوفازی

هدف اصلی این تحقیق مشخص کردن فرایند آستنیته کردن مناسب برای دست یابی به چدن نشکن آستمپر با زمینه دوفازی دارای بهترین قابلیت ماشینکاری ممکن است. در این راستا نمونه های چدن نشکن فریتی کم آلیاژ با ریخته­گری تهیه گردید. ابتدا به منظور ایجاد مخلوط دو فازی فریت و آستنیت با درصدهای مختلف فاز آستنیت، نمونه ها تحت یکی از دو فرایند: الف) آستنیته جزئی (حرارت دهی در دمای oC ۸۷۰ به مدت ۵ تا ۶۰ دقیقه) و یا ب) آستنیته بین بحرانی(حرارت دهی در دماهای  oC ۷۵۰-۷۶۵-۷۸۰ و  oC ۸۰۰ به مدت ۶۰دقیقه) قرار گرفتند و بعد از آن در نمک مذاب با دمای oC ۳۵۰ به مدت یک ساعت آستمپر شدند. نیروی برش طی روتراشی با ماشین تراش مجهز به دینامومترنیرو به عنوان معیار پذیرفته شده برای بررسی قابلیت ماشینکاری اندازه گیری شد. مطابق نتایج به دست آمده، با افزایش زمان آستنیته جزئی و یا دمای آستنیته بین بحرانی، درصد فاز سخت آسفریت زیاد شد، اما نیروی برش در ابتدا کاهش و سپس افزایش یافت. در یک درصد یکسان فاز آسفریت، تراشکاری نمونه های تهیه شده با فرایند آستنیته جزئی در مقایسه با نمونه های به دست آمده با فرایند آستنیته بین بحرانی، با نیروی برش کمتری همراه بود. به طور کلی می توان نتیجه گیری نمود که بیشترین قابلیت ماشینکاری چدن نشکن آستمپر شده در دمایoC ۳۵۰ هنگامی حاصل می شود که دما و زمان آستنیته کردن به ایجاد زمینه با ساختار دوگانه حاوی ۳ ±  ۳۹ درصد حجمی فاز آسفریت منجر گردد.

کلیدواژه ها:

Austempered Ductile Iron ، Cutting Force ، Intercritical Austenitising ، Machinability ، Partial Austenitising ، چدن نشکن آستمپر دوفازی ، آستنیته جزئی ، آستنیته بین بحرانی ، نیروی برش ، قابلیت ماشینکاری