تاثیر تمرین مقاومتی بر محتوای پروتئین های Rheb و mTOR در عضله بازکننده دراز انگشتان موش های صحرایی سالمند

زمینه و هدف: افزایش سن با کاهش تدریجی حجم و توده عضلانی اسکلتی همراه است که به دنبال آن، اختلالاتی در عملکرد فیزیکی و فیزیولوژیکی ایجاد می شود. تمرین ورزشی یکی از موثرترین روش ها برای بهبود عملکرد عضلانی محسوب می شود و به عنوان یکی از محرک های تغییر هموستاز در عضله اسکلتی شناخته شده است. هدف این پژوهش، تعیین تاثیر تمرین مقاومتی بر محتوای پروتئین های Rheb و mTOR در عضله بازکننده دراز انگشتان (EDL) موش های صحرایی سالمند بود. روش ها: در این مطالعه تجربی، ۱۶ سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگ داولی سالمند (۲۰ ماه سن و میانگین وزن ۳۰۰-۴۵۰ گرم) در دو گروه کنترل (۸ سر موش) و تمرین مقاومتی (۸ سر موش) قرار گرفتند. تمرین مقاومتی شامل ۸ هفته و هفته ای ۳ جلسه صعود از یک نردبان عمودی یک متری با ۲۶ پله و دو سانتی متر فضای بین هر پله با شیب ۸۵ درجه بود. هر جلسه شامل ۳ ست با ۵ تکرار که در فاصله هر تکرار یک دقیقه استراحت و در فاصله بین هر ست ۲ دقیقه استراحت در نظر گرفته شد. در هفته اول میزان وزنه های بسته شده به موش های صحرایی ۵۰ درصد وزن بدن آنها می باشد که به تدریج ۱۰ درصد در هر هفته افزایش یافت و به ۱۰۰ درصد وزن بدن آنها در هفته هشتم رسید. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش های صحرایی بی هوش شدند و محتوای پروتئین های Rheb و mTOR در عضله بازکننده دراز انگشتان به روش وسترن بلات اندازه­گیری شد. یافته ها: پس از ۸ هفته تمرین مقاومتی، میانگین محتوای پروتئین های Rheb (P= ۰/۰۰۰۱) و mTOR (۰/۰۱۳=P) در عضله EDL موش های صحرایی سالمند به طور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که تمرین مقاومتی احتمالا می تواند به بهبود عوامل درگیر در مسیر سنتز پروتئین در عضله اسکلتی طی دوران سالمندی کمک کند.

کلیدواژه ها:

Aging ، Resistance training ، Skeletal muscle ، Rats ، سالمندی ، تمرین مقاومتی ، عضله اسکلتی ، موش­ صحرایی