ارزیابی تغییرات سطوح سرمی مولکول های چسبان سلولی (ICAM-۱) و عروقی (VCAM-۱) متعاقب یک دوره تمرین مقاومتی در مردان میان سال و سالمند مبتلا به پرفشاری خون

زمینه و هدف: مولکول های چسبان سلولی (ICAM-۱) و چسبان عروقی (VCAM-۱) نقش مهمی در عملکرد اندوتلیال و بیماری های قلبی-عروقی ایفا می کنند. از سوی دیگر، با توجه به گسترش تجویز تمرینات مقاومتی در افراد میان سال و سالمند، بررسی تاثیر این نوع تمرین بر سطوح سرمی ICAM-۱ و VCAM-۱ ضروری است. هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر ۱۲ هفته تمرین مقاومتی بر مقادیر سرمی این مولکول ها در مردان میان سال و سالمند مبتلا به پرفشاری خون بود. روش ها: این مطالعه نیمه تجربی روی ۲۴ مرد مسن مبتلا به پرفشاری خون که واجد معیارهای ورود به مطالعه بودند، انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی (۱۲ نفر) و کنترل (۱۲ نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی به مدت ۱۲ هفته، سه جلسه در هفته تمرینات مقاومتی انجام دادند. نمونه های خون وریدی در ابتدا و انتهای پژوهش برای اندازه گیری سطوح ICAM-۱  و VCAM-۱ جمع آوری شد. یافته ها: پس از ۱۲ هفته تمرین مقاومتی، مقادیر سرمی  ICAM-۱ (P=۰/۰۰۳) و VCAM-۱ (P=۰/۰۰۵) به طور معناداری کاهش یافت. همچنین، تغییرات میانگین بین گروهی در ICAM-۱ (P=۰/۰۰۱) و  VCAM-۱ (P=۰/۰۰۱) اختلاف معناداری را نشان داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرین مقاومتی درازمدت علاوه بر بهبود فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، در کاهش مقادیر سرمی ICAM-۱  و VCAM-۱ در مردان میان سال و سالمند مبتلا به پرفشاری خون نیز موثر است. بنابراین، تمرینات مقاومتی منظم می توانند به عنوان یک راه کار غیردارویی احتمالی برای کاهش فشارخون و بهبود عملکرد اندوتلیال در این افراد توصیه شوند.

کلیدواژه ها:

Blood pressure ، Resistance training ، Cell adhesion molecules ، Vascular adhesion molecules ، فشارخون ، تمرین مقاومتی ، مولکول های چسبان سلولی ، مولکول های چسبان عروقی