اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر طرحواره های ناسازگار اولیه و ایده پردازی خودکشی در نوجوانان

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر طرحواره های ناسازگار اولیه و ایده پردازی خودکشی در نوجوانان انجام شد. پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول مدرسه شهدای والفجر شهر شیراز در سال ۱۴۰۳ بود که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به شیوه انتصاب تصادفی در دو گروه مساوی (آزمایش ۱۵ نفر و کنترل ۱۵ نفر) گمارش شدند. اطلاعات پژوهش با کمک پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه (یانگ، ۱۹۹۸) و پرسشنامه ایده پردازی خودکشی (بک، ۱۹۹۱) گردآوری شد. آزمودنی های گروه آزمایش با توجه به پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد هیز و استروسال (۲۰۱۲) طی ۸ (جلسه ۹۰ دقیقه ای) تحت درمان قرار گرفتند. تحلیل داده ها با روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس با نرم افزار آماری SPSS-v۲۶ انجام شد. نتایج نشان داد که شرکت در برنامه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش نمره کل طرحواره های ناسازگار اولیه (۰.۰۰۰/۰=P و ۰.۴۹۳/۰=η) و کاهش ایده پردازی خودکشی شناختی (۰.۰۰۷/۰=P و ۰.۵۱۱/۰=η) در افراد گروه آزمایش در مرحله پس آزمون موثر بوده است. با توجه به اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، روانشناسان و متخصصان بهداشت روانی می توانند از این رویکرد درمانی به منظور توانمندسازی روانشناختی و کاهش آسیب در دانش آموزان استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، طرحواره های ناسازگار اولیه ، ایده پردازی خودکشی ، نوجوان