نقش دانش بومی در احیاء اکوسیستم های تخریب شده

امروزه، با گسترش فعالیت های انسانی (تکتوژنیک)، شدت تخریب سرزمین در مناطق خشک افزایش یافته است. از این میان، اندیشه علمی مبتنی بر طبیعت یا همان دانش بومی، توانسته است شکل های متنوعی از سازگاری و احیاء را نمایان سازد. نقش دانش بومی در احیاء اکوسیستم های تخریب شده، موجب شده است که معیشت و زیست جمعی در همه ابعاد اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و محیطی شکل گیرد. بطوریکه، ضرورت آگاهی از شناخت تجربه و دانش کهن مردمان بومی که یکی از ارزشمندترین سرمایه های اجتماعی هر جامعه محسوب می شود، مقدمه ای برای دستیابی به اهداف ۱۷ گانه توسعه پایدار و نیز تضمین بقاء و زنده مانی جمعیت های وابسته به خاستگاه این دانش است. روش های مبتنی بر دانش بومی در پروژه های احیایی، می تواند شکست را به موفقیت و آشفتگی محیطی را به امنیت و آرامش برای تمامی زیستمندان این مناطق تبدیل نماید. نتایج این مطالعه می تواند شکل دهنده و تسهیل کننده ارتباطات گروهی میان علم مدرن و سنت باشد.

کلیدواژه ها:

زیست بوم ، تخریب سرزمین ، راهکارهای سنتی ، توسعه پایدار ، معیشت جمعی