بررسی عوامل موثر بر سالخوردگی در شهر اهواز

یکی از مسائل مهم در سالهای اخیر، موضوع سالمندی و سالخوردگی است. سالمندی پدیده ای است که بوسیله تغییرات بیولوژی، فیزیولوژی و عوامل اجتماعی فرهنگی ایجاد می شود. هدف از این پژوهش شناخت علل افزایش سالخوردگی جمعیت شهر اهواز می باشد. روش تحقیق، پیمایشی و واحد تحلیل فرد و سطح تحلیل، خرد است. شیوه نمونه گیری، روش تلفیقی یا ترکیبی با دو تکنیک خوشه ای چندمرحله ای و تصادفی ساده است و حجم نمونه طبق فرمول کوکران ۳۸۰ نفر می باشد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته است. روش تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون کی دو، ضریب همبستگی اسپیرمن و تحلیل رگرسیون چندمتغیره با استفاده از نرم افزار SPSS است. از اعتبار صوری جهت سنجش اعتبار (ر وایی) استفاده شد و ضریب آلفای کرونباخ (اعتماد یا پایایی) برای متغیرها بیشتر از ۰.۷ و در سطح نرمال است یافته های تحقیق نشان می دهد که میانگین سن افراد ۶۹.۶ سال است. حدود ۸۲.۶ درصد سالخورده جوان (۶۰ تا ۷۴ سال)، ۱۵.۳ درصد سالخورده میانه (۷۵ تا ۸۹ سال) و ۲.۱ درصد سالخورده پیر (بالای ۹۰ سال) هستند. نتایج نشان می دهد که بین متغیرهای سیاستهای جمعیتی و وضعیت اقتصادی با میزان سالخوردگی جمعیت رابطه مثبت و مستقیم و بین میزان تحصیلات با سالخوردگی جمعیت رابطه منفی و معکوس وجود دارد. طبق آزمون کی دو بین نوع شغل و نوع خانواده با میزان سالخوردگی جمعیت رابطه معنادار وجود دارد. بین تعهد مذهبی و شرایط اجتماعی با میزان سالخوردگی جمعیت رابطه وجود ندارد. تحلیل رگرسیونی نشان داد ۳۷.۱ درصد از تغییرات میزان سالخوردگی جمعیت به متغیرهای مستقل مربوط می شود و متغیرهای وضعیت اقتصادی و تحصیلات تاثیر بیشتری در میزان سالخوردگی جمعیت دارند.

کلیدواژه ها:

سالخوردگی جمعیت ، سیاست جمعیتی ، وضعیت اقتصادی ، شرایط اجتماعی ، تعهد مذهبی