تاثیر درمان یکپارچگی حسی-حرکتی بر خودپنداشت و نارسایی توجه کودکان بیش فعال شهر ساری

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش یکپارچگی حسی-حرکتی بر خودپنداشت و نارسایی توجه کودکان بیش فعال بود. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان بیش فعال (۷ الی ۱۱ سال) شهر ساری در سال ۱۴۰۰ بودند. نمونه آماری در این پژوهش شامل ۳۰ نفر کودکان بیش فعال مراجعه کننده به کلینیک های تخصصی کودکان بیش فعال شهر ساری (۱۵ نفر برای گروه کنترل و ۱۵ نفر برای گروه آزمایش) که به شیوه نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس به صورت فراخوان انتخاب شدند. نحوه تشخیص توسط پزشک و روانشناس مرکز تخصصی بیش فعال. ابزارگردآوری داده ها پرسشنامه نارسایی توجه سواری و مقیاس خودپنداشت کودکان پیرز و هریس بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده و برای بررسی همه فرضیه ها و تعیین تاثیر مداخله بر روی گروه آزمایش و ارزیابی تفاضل نمرات دو گروه در فاصله پیش آزمون و پس آزمون از تجزیه و تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) استفاده شد. نتایج به دست آمده از پژوهش بیانگر آن است که، آموزش یکپارچگی حسی-حرکتی بر خودپنداشت و نارسایی توجه کودکان بیش فعال تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش یکپارچگی حسی-حرکتی ، خودپنداشت ، نارسایی توجه ، کودکان بیش فعال