الگوی سیاستگذاری راهبردی در نهادینه سازی و تحقق دولت رفاه در جمهوری اسلامی ایران

هدف پژوهش حاضر، طراحی الگوی سیاستگذاری راهبردی در نهادینه سازی و تحقق دولت رفاه در جمهوری اسلامی ایران می باشد. روش تحقیق از نوع آمیخته اکتشافی (کیفی-کمی) است. جامعه آماری در بخش کیفی شامل ۳۶ نفر از خبرگان و کارشناسان حوزه های اقتصاد، علوم سیاسی و سیاستگذاری بوده اند که با بهره گیری از روش گلوله برفی تا رسیدن به مرحله اشباع نظری با ۲۸ خبره، مصاحبه عمیق صورت پذیرفت. در بخش کمی نیز جهت سنجش مدل، از پرسشنامه محقق ساخته استفاده گردید که با بهره گیری از روش نمونه گیری خوشه ای نسبی در میان ۲۸۵ نفر از نمونه ها توزیع شد. در راستای تایید روایی پرسشنامه از روش صوری و محتوایی و جهت تایید پایایی آن از روش آلفای کرونباخ استفاده شد. داده های پژوهش نیز با استفاده از روش تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی و با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS مورد تحلیل واقع شده و در نهایت نتایج بخش کیفی نشان سیاستگذاری راهبردی در نهادینه سازی و تحقق دولت رفاه در جمهوری اسلامی ایران دارای ۱۵ بعد بدین شرح می باشد: شرایط علی: (۱. الزامات قانونی، ۲. سیاستگذاری هوشمندانه، ۳. مطالبه گری از دولت)، شرایط زمینه ای (۴. فهم مسئولیت اجتماعی، ۵. فرهنگسازی رفاهی، ۶. نگرش و آگاهی اجتماعی، ۷. قابلیت های کنش جمعی)، شرایط مداخله ای (۸. حکمرانی دولتی مناسب، ۹. قوام جامعه مدنی)، راهبرد (۱۰. سیاستگذاری های میانمدت و بلندمدت دولت، ۱۱. پایش و ارزیابی مستمر، ۱۲. اقتصاد دانش بنیان، ۱۳. حمایت از فرآیند خصوصی سازی) و پیامد (۱۴. بسط مشروعیت دولت و ۱۵. مدیریت بهینه بحران های اقتصادی-سیاسی) است. نتایج بخش کمی نشان داد که تمامی ابعاد مدل پارادایمی پژوهش، مورد تایید واقع شدند.

کلیدواژه ها:

الگوی راهبردی ، اقتصاد ، ایران ، سیاستگذاری ، دولت رفاه