نقش روش های تدریس در پرورش خلاقیت دانش آموزان ابتدایی

پرورش خلاقیت در دانش آموزان ابتدایی به عنوان یکی از اهداف کلیدی نظام های آموزشی مدرن شناخته می شود. این پژوهش با تمرکز بر نقش روشهای تدریس در تقویت خلاقیت، به مقایسه روشهای سنتی (معلم محور) و مدرن (دانشآموزمحور) پرداخته است. یافته ها نشان می دهند که روشهای فعال و مشارکتی مانند یادگیری مبتنی بر پروژه، بازی های آموزشی، و تلفیق هنر با دروس علمی، به دلیل ایجاد فرصت برای ایده پردازی، حل مسئله، و تجربه عملی، به طور معناداری در پرورش تفکر واگرا، نوآوری، و اعتمادبه نفس دانش آموزان موثرترند. در مقابل، روشهای سنتی که بر انتقال یکطرفه اطلاعات و تکیه بر حفظیات استوارند، اغلب محدودیت هایی در تحریک خلاقیت ایجاد می کنند. عوامل کلیدی موفقیت این روشها شامل طراحی فضای کلاس انعطاف پذیر، تغییر نقش معلم به راهنمای فرآیند یادگیری، و استفاده از ارزیابی فرآیندمحور است. پژوهشهای مورد بررسی (مانند افزایش ۴۰ درصدی ایدههای نو در یادگیری پروژهمحور) نیز موید تاثیر مثبت این رویکردها بر مهارت های قرن بیست ویکم مانند همکاری و تفکر انتقادی است. با این حال، چالش هایی نظیر مقاومت در برابر تغییر نظام های سنتی و کمبود منابع، نیازمند راهکارهایی مانند آموزش معلمان، بازطراحی محیط های آموزشی، و ادغام استانداردهای خلاقیت در برنامه های درسی است.

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، روشهای تدریس ، یادگیری ، ، دانش آموزان ابتدایی