گونه شناسی فرم کلی و تراکم نسبی ساختمان های مسکونی تهران از منظر عملکرد اقلیمی و بهینه سازی مصرف انرژی

اهداف: این پژوهش میزان بار گرمایش، سرمایش، نورروز حداکثری و تهویه مطبوع را در گونه­ های مختلف ساختمانی تهران بررسی و بر مبنای تابع هدف بهینه، گونه ساختمانی را با درنظر گرفتن فرم کلی و تراکم ­نسبی محاسبه نموده و بر اساس نسبت پنجره به دیوار، نحوه توزیع پنجره به دیوار و جهت­ گیری معرفی می­ کند. ابزار و روش­ ها: ابتدا با بررسی منابع مختلف انواع گونه­ های ساختمان تهران استخراج گردید. گونه­ ها به روش مدولار چیدمان شده و پس از محاسبه تراکم­ نسبی دسته­بندی شدند. سپس گونه ­ها با نرم­ افزار انرژی برای محاسبه بار گرمایش، سرمایش، نورروز حداکثری و تهویه در حالات مختلف مدل­سازی و شبیه ­سازی شدند. برای هر گونه ۶۰ آنالیز صورت گرفت و در انتها گونه ­ها مقایسه و گونه بهینه معرفی گردید. یافته­ ها: در گونه با تراکم ­نسبی ۰٫۹۵ و ۱۰% WWR= و West ۲۷۰، کمترین بار گرمایش و سرمایش بدست آمد. این گونه اگرچه دارای بار انرژی حداقل می ­باشد، اما دارای نور روز و تهویه حداکثر نمی­ باشد. بدین منظور پس از یکسان­ سازی واحد و نوشتن تابع هدف گونه ساختمانی با تراکم ­نسبی ۰.۵۴ و ۴۰% WWR= و Uniform ۱۸۰ کمترین بار مصرفی انرژی و بالاترین مقدار نورروز و تهویه به عنوان فرم بهینه انتخاب ­شد. نتیجه ­گیری: در نتایج اولیه پژوهش اگرچه گونه ساختمانی با تراکم­ نسبی بالا کمترین بار گرمایش و سرمایش داراست اما با درنظرگرفتن سایر متغیرها این گونه از منظر عملکرد اقلیمی حالت بهینه نمی ­باشد. از این رو میزان اهمیت متغیرها و ضریب وزنی آن­ ها در تابع هدف برای تصمیم ­گیری در مورد میزان مصرف انرژی گونه ­های ساختمانی بسیار حائز اهمیت است.

کلیدواژه ها:

Typology ، Relative compactness ، Energy Efficiency ، Heating and Cooling Load ، Daylight ، Ventilation ، Sustainable Architecture ، گونه شناسی ، تراکم نسبی ، بهره وری انرژی ، بار گرمایش و سرمایش ، نور روز حداکثری ، تهویه ، معماری پایدار