ارائه مدل ساختاری پیش بینی درگیری تحصیلی براساس خودتنظیمی و حمایت اجتماعی ادراک شده: نقش میانجیگر تنیدگی تحصیلی در دانش آموزان

مقدمه: با توجه به اهمیت درگیری تحصیلی در موفقیت دانش آموزان، برخی صاحب نظران در حوزه روانشناسی تربیتی به تبیین این سازه پرداخته­اند. هدف: هدف پژوهش حاضر ارائه مدل ساختاری پیش بینی درگیری تحصیلی بر اساس خودتنظیمی و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانجیگری تنیدگی تحصیلی بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری این پژوهش شامل دانشآموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که از میان آنها ۴۰۷ نفر به روش نمونه­گیری خوشه­ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه درگیری تحصیلی، پرسشنامه خودتنظیمی، مقیاس چندوجهی حمایت اجتماعی ادراک شده و مقیاس تنیدگی تحصیلی برای نوجوانان بود. داده­ها با استفاده از روش مدلیابی معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته ­ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ضرایب مسیر غیرمستقیم بین حمایت اجتماعی ادراک شده (۰۱/۰> P، ۱۱۵/۰=β) و خودتنظیمی (۰۱/۰> P، ۱۴۰/۰=β) با درگیری تحصیلی با میانجیگری استرس تحصیلی در سطح ۰۱/۰ مثبت و معنادار بودند. نتیجه­ گیری: درگیری تحصیلی براساس خودتنظیمی و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانجیگری تنیدگی تحصیلی در دانش آموزان پیش بینی می­شود. پیشنهاد می­شود ضمن توجه به سایر عوامل موثر بر عملکرد تحصیلی، با آگاهی رسانی به والدین، معلمین و مربیان از طریق مدارس، کارگاه­ها، رسانه­ها، آنان را در فراهم آوردن محیط­های حمایتی مناسب یاری کرد.

کلیدواژه ها:

academic engagement ، educational stress ، perceived social support ، self-regulation ، students ، تنیدگی تحصیلی ، حمایت اجتماعی ، خودتنظیمی ، دانش آموزان ، درگیری تحصیلی