مقایسه روش های تدریس سنتی و نوین در آموزش علوم انسانی

این مقاله بررسی می کند که چگونه روش های تدریس سنتی و نوین تاثیرگذاری متفاوتی در آموزش علوم انسانی دارند. روش های سنتی معمولا به استفاده از محاضرات، کتابخوانی و آموزش استاد-محور تکیه می کنند، در حالی که روش های نوین از فعالیت های تعاملی، گروهی و مستندسازی استفاده می کنند. این بررسی نشان می دهد که روش های نوین می توانند بهبود قابل توجهی در تسلط دانشجویان بر مفاهیم پیچیده و توانمندسازی تفکر انتقادی آن ها داشته باشند، در حالی که روش های سنتی اغلب با انتقال اطلاعات محدودتر و کمتری از تعامل دانشجویان همراه هستند. این تحقیق به نتیجه می رسد که استفاده موفق از هر یک از این رویکردها وابسته به محتوا و هدف درسی است و انتخاب مناسب باید با توجه به شرایط محیط آموزشی و اهداف آموزشی خاص تدارک دیده شود.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: مقایسه ، روش های تدریس ، سنتی ، نوین ، آموزش علوم انسانی