بررسی روند تحولات تاریخی انسان های درون قاب در نگارگری

نگارگران ایرانی در طول دوره های متمادی و مکاتب گوناگون، همواره در نگاره هایی که معماری در آن ها حضوری پررنگ داشته، از قاب بندی های مزینی بهره برده اند که انسان هایی را در خود جای داده است. این قاب ها، به گونه ای انسان ها را در بر گرفته اند که گویی بر دیوار بنا آویخته شده اند. این قاب ها می توانند درها، پنجره، یا صحن یک ایوان باشند. انسان های درون این قاب ها، با حاشیه پیرامون خود و دیگر عناصر درونی قاب، همچون تزئینات، گره چینی، کاشی کاری، تذهیب و خط، ترکیبی موزون، هماهنگ و دلنشین را پدید می آورند. پژوهش حاضر، با رویکردی تاریخی و به شیوه های توصیفی-تحلیلی، به مطالعه و بررسی انسان های درون قاب می پردازد. این پژوهش در پی پاسخ به این پرسش هاست: ۱) این قاب بندی ها از چه دوره ای وارد نگارگری شده اند؟ ۲) این انسان ها و قاب ها در طول دوران، از نظر فرم و شکل ظاهری، دچار چه تغییراتی شده اند؟ بررسی های انجام شده نشان می دهد که تحولات در هنر نگارگری ایرانی به وضوح تغییراتی در فرم و شکل ظاهری انسان ها و قاب ها را نشان می دهد. این تغییرات نه تنها به رشد و تکامل زیبایی شناسی مرتبط است، بلکه بیانگر تاثیرات فرهنگی و اجتماعی مختلفی است که هر دوران را مشخص می کند. این تغییرات را می توان در تکامل تاریخی، تحولات هنری، تنوع و غنای بصری و پیوند با معماری مشاهد کرد.

کلیدواژه ها:

انسان ، قاب ، قاب بندی ، معماری ، نگاره