بررسی روش های حذف آلاینده های هیدروکربونی آلی از خاک های آلوده به روش خاکشویی
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 101
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ACUC25_010
تاریخ نمایه سازی: 8 اسفند 1403
چکیده مقاله:
آلودگی خاک ها با ترکیبات آلی و معدنی در سرتاسر جهان رخ می دهد ،بنابراین، ما باید اصلاح خاک را به عنوان یک اصطلاح جمعی برای استراتژی های مختلفی که برای تصفیه و احیای خاک استفاده می شود، توسعه دهیم. چندین فناوری مانند روش های فیزیکی، فناوری حرارتی ، اصلاح الکتروکینتیک، فوتوکاتالیز، روش های شیمیایی، زیست پالایی و خاکشویی، برای اصلاح خاک های آلوده به آلاینده های آلی و غیر آلی مورد بررسی قرار گرفته اند. خاکشویی، شستشوی خاک بر اساس حذف آلاینده ها از خاک های آلوده با عمل آب ساده، آب حاوی سورفکتانت های آلی (خنثی یا یونی)، و یا بیوسورفکتانت ها است. همچنین باید در نظر داشت که توزیع اندازه ذرات خاک ، پارامتر فیزیکی کلیدی برای تعیین امکان سنجی استفاده از فرآیند شستشوی خاک است. اگرچه توزیع اندازه ذرات نباید تنها دلیل انتخاب یا حذف شستشوی خاک به عنوان یک فناوری نامزد برای اصلاح باشد، اما می تواند ابزار اولیه غربالگری برای استفاده بالقوه از شستشوی خاک را فراهم کند. تعدادی از تحقیقات نشان داده اند که افزودن سورفکتانت ها به خاک های آلوده، دفع و حل شدن آلاینده های آلی را افزایش می دهد. عوامل متعددی مانند هزینه، اثربخشی و سمیت، انتخاب سورفکتانت ها را برای کاربرد میدانی حائز اهمیت میکند. با این حال، بسیاری از سورفکتانت های مصنوعی برای محیط زیست سمی هستند. در مقابل، سورفکتانت های طبیعی که با استفاده از روش های جداسازی مختلف مانند استخراج، تقطیر یا بارش به دست می آیند، حتی می توانند فعالیت زیست توده را در خاک های شسته شده بهبود بخشند و پس از دفع خاک ها ، به تضعیف طبیعی بیشتر کمک کنند. روش های شستشو ، مانند شستشوی خاک، نتایج رضایت بخشی را در حذف آلاینده های هیدروکربنی از خاک ها با استفاده از سورفکتانت ها نشان داده اند. علاوه بر این، شستشوی خاک کاملا همه کاره است زیرا امکان غلبه بر مشکلات ناهمگونی خاک را فراهم می کند که به شدت بر چندین پارامتر مانند نفوذپذیری و توزیع آلاینده تاثیر می گذارد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عیلرضا معظمی
استادیار، دانشکده مهندسی، گروه مهندسی عمران، دانشگاه زنجان
عرفان سیاه منصوری
دانشجوی کارشناسی، دانشکده مهندسی ،گروه مهندسی مواد و متالورژی، دانشگاه زنجان