تبیین ارتباط بین سطوح انگیزه یادگیری بالینی و تامین نیازهای اساسی روانی در دانشجویان پرستاری دانشگاه های کشو ر

پرستاری رشته ای مستقل و شاخه ای از علوم پزشکی است که دانش آموختگان آن به عنوان عضوی از تیم سلامت درعرصه های مختلف مربوط به آن به ارائه خدمات می پردازند (۱) در آموزش این حرفه پویا و کاربردی ، مجموعه ای از علومتئوری و فعالیتهای عملی، مهارت ، خلاقیت و تجربه به کار گرفته می شود (۲).بخش مهمی از آموزش پرستاری را آموزشبالینی تشکیل میدهد.در واقع آموزش بالینی از اجزاء اصلی و حیاتی برنامه پرستاری است و به عنوان قلب آموزشپرستاری و مرحله تکامل حرفه ای شناخته شده است کارآموزی در بالین به عنوان یک نوآوری در ساختار آموزشیپرستاری با هدف ارتقاء کیفیت آموزش پرستاری و ارائه خدمات بالینی و فراهم نمودن زمینه جامعه نگری و جامع نگریدر پرستاری در سال ۱۳۷۱ به اجرا در آمددر این مرحله فرد با یادگیری فعالیتهای بالینی،تجارب عینی لازم را کسبمینماید و فرصتی برای دانشجو فراهم میشود تا دانش نظری خود را به مهارت های ذهنی، حرکتی و اجتماعی که لازمهمراقبت از بیمار میباشد، تبدیل کند (۳).در این نوع آموزش دانشجو در تعامل با مربی و محیط، مفاهیم آموخته شده را درحیطه عمل بکار میبرد.در دوره های کارآموزی همه کارآموزان موظف اند که به رغم علاقه ها و استعدادهای مختلف خود،به سوی هدفهای واحدی که در برنامه دوره کارآموزی در نظر گرفته شده است پیش بروند و مهارتهایی را کسب نمایندکه حرفه مورد نیاز آن دوره ایجاب می کند، زیرا هدف هر دوره کارآموزی ایجاد مهارت، دانش و نگرش مورد نیاز فرد برایعملکرد مقتضی در یک شغل یا حرفه معین است. دوره های کارآموزی معمولا نیازهای سازمان های اداره کننده این دورهها را برآورده میسازند .در این دوره وظایف مربیان علاوه بر فعالیتهای آموزشی مصوب، ایجاد حس استقلال و تصمیمگیری و افزایش قدرت ابتکار فراگیران در عرصه های مختلف میباشد و دانشجویان نیز باید در این راستا وظایف خود راانجام دهند هدف از مقاله حاضر تبیین ارتباط بین سطوح انگیزه یادگیری بالینی و تامین نیازها ی اساسی روانی دردانشجویان پرستاری دانشگاه ها ی کشور می باشد.

کلیدواژه ها:

انگیزه یادگیری ، پرستاری ، دوره های کارآموزی