پرستاری در آموزش

ادغام عرصه های آموزش و ارائه خدمات سلامت و نیز انتقال دانش نظری به حوزه بالین و آماده سازیدانشجویان علوم پزشکی، یکی از مهمترین اهداف دانشکده های علوم پزشکی کشور به شمار می آید . آموزشبالینی، مهم ترین و اساسی ترین بخش از برنامه آموزشی در دانشجویان علوم پزشکی است (باقری و بازقلعه، ۱۳۹۴).پیوند بین دانش نظری و عملی در بهبود فرایند یادگیری دانشجویان و بهبود ارائه خدمات درمانی و مراقبتی ازبیماران نقش دارد (Preston et al, ۲۰۰۴). پرستاری دانشی است که همزمان با علم، به عمل نیز وابسته است. به گونه ای کهدر بسیاری از مطالعات به عنوان حرفه ای عمل محور شناخته می شود. از آنجا که میدان آزمایش علم و هنر پرستاری درحیطه بالین می باشد، لذا دانشجوی پرستاری علاوه بر تعلیم دانش به کسب مهارت نیز نیاز دارد. نزدیک به نیمی از آموزشپرستاری در دوره کارشناسی می باشد و به همین جهت به آموزش بالینی به عنوان قلب آموزش پرستاری اطلا ق میشود (Pollard C et al, ۲۰۰۷). برخی مطالعات عدم انگیزه و علاقه دانشجویان را چالش اساسی پیش روی آموزش بالینیپرستاری دانسته اند . برخی مطالعات نیز به نقش موثر مربی ها در اثربخشی آموزش بالینی اشاره دارند و آن را عاملی مهم درایجاد انگیزه و اعتماد به نفس دانشجویان و در نهایت ارتقاء سطح آموزش بالینی تلقی می نمایند (Tempelaar DT et al, ۲۰۰۷). آموزش بالینی تحت تاثیر عوامل و متغیر های زیادی شامل عوامل مربوط به فراده، فراگیر و محیط آموزشی قراردارد. در هر برنامه آموزشی، ارزشیابی، به عنوان یک رکن اساسی بوده که می تواند آموزش را از حالت ایستا به مسیریپویا هدایت نماید (حسینی و همکاران، ۱۳۸۴). در آموزش بالینی، دانشجویان از طریق کار با بیمار و به طور تدریجی تجربیاتیکسب نموده و ذهن خود را با استفاده از تجربیات و تفکر منطقی برای حل مشکل بیمار آماده می سازند (داودی و قهرمانیان، ۱۴۰۳).