ارتباط بین فرسودگی شغلی و آمادگی برای تغییر عملکرد آموزشی در اعضای هیات علمی بالینی دانشکده دندانپزشکی

مقدمه: علوم دندانپزشکی به صورت پیوسته در حال تغییر است و اساتید لازم است که  هم سوی این تغییرات گام بردارند. پژوهش حاضر ارتباط میان آمادگی برای تغییر عملکرد آموزشی اعضای هیات علمی دانشکده دندانپزشکی با فرسودگی شغلی را مورد بررسی قرار داد تا شاید بتوان از نتایج آن برای برنامه ریزی های آتی استفاده شود.روش کار: این تحقیق به روش مقطعی  بود. بر این اساس نمونه گیری تصادفی ۷۹ نفر پرسشنامه های فرسودگی شغلی و تغییر عملکرد آموزشی و همچنین فرم اطلاعات دموگرافیک را تکمیل کردند. اطلاعات وارد ۲۵SPSS  شد و با تست های پیرسون و ضریب همبستگی چندگانه مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: از ۷۹ نفر شرکت کننده، بیشتر آن ها خانم ، متاهل و با رتبه استادیاری بودند، از نظر آمادگی برای تغییر، اکثر آن ها در مرحله عمل بودند و فرسودگی بیشتر آن ها متوسط بود. ارتباط بین مرتبه علمی با آمادگی برای تغییر عملکرد معنادار بود.(  P-value<۰/۰۰۱، ضریب همبستگی ۰/۲۴) آقایان نسبت به خانم ها تمایل کمتری به تغییر عملکرد داشتند. ( P-value<۰/۰۰۱،ضریب همبستگی ۰/۵۶)  فرسودگی شغلی جوانترها بیشتر بود (  P-value<۰/۰۰۱،  و ضریب همبستگی۰/۳۳-) و میانگین فرسودگی شغلی دانشیارها از دو گروه دیگر بیشتر بود.نتیجه گیری: بین آمادگی برای تغییر و فرسودگی شغلی ارتباط معناداری وجود نداشت. اما نتایج حاصله حاکی از لزوم توجه به فرسودگی شغلی خصوصا در اعضای جوان هیات علمی و آمادگی کمتر برای تغییر در افراد با مرتبه علمی پایین تر بود که نیاز به مطالعات بیشتر دارد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، تغییر عملکرد آموزشی ، اعضای هیات علمی بالینی ، هیات علمی ، دانشکده دندانپزشکی