تاریخچه مطالعه ایران در انستیتوی شرق شناسی آکادمی علوم روسیه

مقاله حاضر، مروری تاریخی بر ایران شناسی در موسسه شرق شناسی آکادمی علوم روسیه از سال ۱۹۵۰ پس از انتقال این موسسه از لنینگراد به مسکو است . مشخصات نشریات اصلی بخش ایران آورده شده است ، رهبران، کارکنان و حوزههای کاری آن فهرست شدهاند. ایرانشناسی یکی از قدیمی ترین حوزههای شرق شناسی روسیه است و همیشه رشته ای پیچیده بوده است . اما در دوره پیش از انقلاب بیشتر آثار ایرانشناسی به مسائل فیلولوژی و در دوره شوروی ، به مسائل تاریخی ، ایدئولوژیک و سیاسی می پردازد. روی آوردن به بررسی مسائل تاریخ معاصر ایران و روابط متقابل آن با کشورهای مختلف ، حوزه پیشرو مکتب ایران شناسی مسکو در دوره پس از شوروی شده است . این حوزه متمایزترین ویژگی های خود را پس از انتقال موسسه شرق شناسی آکادمی علوم از لنینگراد به مسکو در سال ۱۹۵۰ به دست آورد . در همان سال بخش ایرانی در موسسه شرق شناسی به ریاست بوریس نیکولاویچ زاخودر ایجاد شد. زمانی که این بخش بخشی از دپارتمان خاور نزدیک و میانه شد، این دپارتمان نه بر اساس کشور، بلکه بر اساس مشکلات تحصیلی شکل گرفت و ب . ن. زاخودر ریاست بخش تاریخ و اقتصاد کشورهای خاورمیانه را بر عهده داشت (۱۹۵۳- ۱۹۵۶). از ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ او ریاست بخش ایران را بر عهده داشت . در اطراف او هسته ای از ایران گرایان شروع به شکل گیری کرد که شالوده بررسی سیستماتیک مهم ترین مشکلات توسعه ایران مدرن را گذاشت . در حال حاضر، بخش ایران به عنوان مرکز اصلی ایرانشناسی در روسیه باقی مانده است ، همه کارکنان این بخش در کنفرانس های بین المللی شرکت می کنند - هم در قلمرو روسیه و هم خارج از کشور.

کلیدواژه ها:

ایران شناسی ، موسسه شرق شناسی آکادمی علوم روسیه ، تاریخ علم