مطالعه و بررسی جایگاه نور در معماری سنتی ایران؛ مطالعه موردی: خانه های دوره های صفویه و قاجاریه

توجه به موضوع نور طبیعی در طراحی فضاهای مختلف در دهه های اخیر با غفلت و ساده انگاری بسیاری مواجه بوده است. نور به عنوانغیر مادی ترین عنصر محسوس طبیعت، در گذشته همواره مورد توجه معماران ایرانی بوده است.یکی از مهمترین ویژگی های نور طبیعی،تغییر و دگرگونی آن در طول روز است که موجب تغییر حالت آن در فضا و به تبع آن دگرگونی حال و هوای فضای متبوع خود درساعات مختلف می شود. هدف از پژوهش حاضر، مطالعه و بررسی نوع و کیفیت به کار گیری نور طبیعی در فضاهای مختلف با توجه بهعملکردشان در معماری سنتی ایران است. روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت کتابخانه ای و با مقایسه، تطبیق و توصیف اسنادموجود می باشد. بر همین اساس چهار نمونه از خانه های دوره صفویه و قاجاریه انتخاب و بررسی و تطبیق موضوع در آن ها انجام پذیرفتهاست. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که توجه به عملکرد فضا بر میزان بکارگیری و کیفیت مد نظر نور در فضا از اولویت هایذهنی معماران ایرانی در گذشته بوده است. بدین سان، مطالعه صحیح و کاربردی معماری ایرانی می تواند در این حوزه به معماران معاصر،نگاهی هدفمند در بکارگیری نور طبیعی متناسب با فضاهای طراحی شده را در اختیار آنان گذارد.

کلیدواژه ها:

نور طبیعی ، معماری ایرانی ، معماری دوره صفویه و قاجاریه