تبیین انواع فضاهای تعامل غیررسمی موثر بر یادگیری خود راهبر در دانشکده معماری

در آموزش معماری، فضاهای تعامل غیررسمی نقش مهمی در یادگیری خود راهبر ایفا می کنند و به یادگیرندگان بزرگسال انعطاف پذیریو آزادی بیشتری میدهند. این مقاله به بررسی نقش فضاهای تعامل غیررسمی در ارتقای یادگیری خود راهبر در دانشکده های معماریمی پردازد و بهترین شیوه ها را برای طراحی و استفاده از آنها ارائه میدهد. این پژوهش از روشهای توصیفی تحلیلی از نوع کیفی است.روش جمع آوری اطلاعات در این نوشتار از نوع اسنادی و کتابخانه ای بوده است. فضاهای تعامل غیررسمی نقش مهمی در ارتقاییادگیری خود راهبر در دانشکده های معماری به ویژه در استودیوی طراحی دارند. این فضاها، مانند استودیوها، فضاهای فردی و گروهیبه صورت متمرکز و مشارکتی و سالن های دانشجویی، تجربیات عملی، بحث های مشترک، تعاملات مربی، درک و مهارت های تفکرطراحی را تسهیل می کنند. طراحی متعادل پردیس با این فضاها و تجهیزات فناوری برای آموزش موثر معماری حایز اهمیت است. اینفضاها فرصت هایی برای یادگیری مستمر و افزایش خلاقیت فراهم می آورند و موفقیت آنها به ویژگی هایی مانند راحتی، انعطاف پذیریو عملکرد بستگی دارد. توجه به این فضاها در مراحل برنامه ریزی یا مقاوم سازی برای اثربخشی در فرایند یاددهی - یادگیری حیاتی است.

کلیدواژه ها:

فضاهای تعامل غیررسمی ، یادگیری خود راهبر ، آموزش دانشگاهی