ارزش های انرژی در معماری بومی اقلیم گرم و خشک ایران

پیش از انقلاب صنعتی بشر برای تامین آسایش حرارتی در محیط زندگی از انرژی های پاک مانند خورشید و باد به جای سوخت های فسیلیبهره میبرد؛ اقلیم گرم و خشک دارای چالش های فراوانی برای تامین آسایش حرارتی در زمستان های سرد و تابستان های گرم است و از سویدیگر گردوغبار بیابانی معماران این اقلیم را وادار به ابداعات در راستای تامین آسایش ساکنان ای ن اقلیم کرد. هدف این پژوهش یافتنراهکارهایی است که معماران برای بهره بردن بیشتر از انرژ یهای پاک و ارج نهادن ارزش انرژی در معماری بومی یافته بودند؛ برایالگوبرداری در معماری جدید از آ نها است. در معما ری اقلیم گرم و خشک از اصولی پیروی می گردید که تمام این اصول در راستایبهره بردن بیشتر از انرژی طبیعی است و فضاهایی که در این معماری شکل گرفتند هر کدام به طور مجزا و در ترکیب با یکدیگر در بهبود بهرهاز انرژی طبیعی و نگهبانی از ساختمان در برابر ناملایمات اقلیمی همچون گرد و غبار محلی عمل می کنند. بی شتر این فضاها که در راستایبهره بردن بهینه از انرژی کاربرد دارند؛ مورد برر سی قرار گرفتند. در ادامه راهکار بهره بردن بیشتر از انرژی های پاک در هر کدام از ریزفضاهابه طور جداگانه مورد پژوهش قرار گرفت و تاثیر هر کدام از این فضاها در ارزش نهادن به انرژی به تفکیک بررسی گردیدند.

کلیدواژه ها:

انرژی در معماری ، معماری بومی ، اقلیم گرم و خشک ، طراحی اقلیمی