ضرورت آینده پژوهشی در نظام آموزش و پرورش ایران

انسان موجودی است آینده نگر و آینده گراست. تفکر و کنجکاوی درباره آینده، یار دیرین بشر اندیشمند بوده است. لذا آینده نگری به هر شکل و صورت به موازات تمدن انسان قدمت دارد. از کار پیشگویان معبد دلفی در یونان باستان که به امید کسب آگاهی از آینده اجتماع می کردند تا پیشگویی نوستراداموس در قرن شانزدهم میلادی و خیال پردازی های علمی ژول ورن در قرن نوزدهم و سرانجام ابداع و شیوه ها و تکنینک های کمی و کیفی جدید. دانش آینده نگری نشانگر حساسیت و تمایل بشر به درک پیش بینی رویدادهای آینده است. بدیهی است برخی خط مشی های موجود در نظام آموزشی به این امر توجه داشته است اما رقم زدن به آینده ای بالنده مستلزم تمرکز بر آینده پژوهی بسیار مهم است. از آنجا که نسل به نسل تفاوت نیازها و ملزومات آموزشی احساس می شود این مسئله حائز اهمیت است. در وضعیت کنونی که تغییرات در همه زمینه ها علوم، فن آوری ، اقتصاد، مدیریت و ... به سرعت انجام می شود، سازماندهی فعالیت های علمی برای پیش بینی آینده ضرورتی انکار ناپذیر است. در تحقیقات استراتژیک و بلند مدت که سرمایه گذاری های وسیع تری را می طلبد، آینده نگری باید در همه ابعاد علمی، فن آوری و اقتصاد صورت گیرد. آینده نگری نیازمند آینده شناسی است و آینده شناسی با اتکاء بر پیش فرض هایی در خصوص وجود گونه ای ارتباط و توالی رویداد ها، نیازمند آینده پژوهی است . آینده پژوهی، دانشی کاربردی است که به ترسیم آینده ای بهتر در ابعاد مختلف ملی، فردی و سازمانی می پردازد.تافلر معتقد است که تمام نظام آموزشی ما، از تصور ما نسبت به آینده مایه می گیرد.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، نظام آموزش و پرورش ایران ، سازمان ، فن آوری ، ارتباطات ، فعالیت علمی