پاسخ لرزه ای ساختمان های بلند جداسازی شده تحت اثر حرکات پریودبلند زمین

جداسازی لرزه ای یکی از مناسب ترین ابزارهای مهندسی زلزله در زمینه کنترل غیرفعال می باشد. اگرچه این روش در ابتدا برای سازه های کوتاه مرتبه با رفتار روسازه نسبتا صلب توسعه یافت، با این حال، کاربرد آن در سازه های متوسط و بلند رو به افزایش است. کمترین نتیجه ای که جداسازی لرزه ای در سازه های بلند به همراه دارد، کاهش تغییرمکان نسبی جانبی (دریفت) طبقات به علت تغییرشکل مود نخست، به علاوه تامین یک مکانیزم استهلاک انرژی مناسب در کف ساختمان می باشد. برای حفظ کارآیی جداسازی، زمان تناوب سیستم جداساز باید به اندازه کافی بزرگ درنظر گرفته شود. چنین سازه ای ممکن است در برابر زلزله های پریودبلند آسیب پذیر باشد. در این مقاله، عملکرد لرزه ای سه مدل ساختمان برشی ۸، ۱۴ و ۲۰ طبقه جداسازی شده، توسط دو نوع جداساز سربی-لاستیکی و آونگ اصطکاکی، تحت اثر زلزله های پریود بلند، مورد مطالعه قرار می گیرد. نتایج نشان می دهد که با افزایش ارتفاع، میزان اثرپذیری سازه از زلزله های پریود بلند بیشتر می شود و این حرکات قادرند نیاز جابجایی بالایی را به جداساز تحمیل کنند.

کلیدواژه ها:

Shear Buildings ، Seismic Isolation ، High-Rise Buildings ، Long-Period Ground Motions ، ساختمان برشی ، جداسازی لرزه ای ، ساختمان های بلند ، زلزله های پریودبلند