آسیب شناسی فرهنگی و اجتماعی گذار به آموزش الکترونیکی در نظام آموزشی مدارس

در سال های اخیر، آموزش الکترونیکی به عنوان یکی از مهم ترین تحولات در نظام آموزشی مدارس مورد توجه قرار گرفته است. این شیوه آموزشی، که با بهره گیری از فناوری های دیجیتال و اینترنت امکان یادگیری را تسهیل می کند، به ویژه در دوران پاندمی کرونا به عنوان یک ضرورت اجتناب ناپذیر مطرح شد. با این حال، گذار از آموزش سنتی به آموزش الکترونیکی همواره با چالش های متعددی همراه بوده است که این چالش ها را می توان در ابعاد فرهنگی و اجتماعی مورد بررسی قرار داد. فرهنگ آموزشی هر جامعه، نقشی کلیدی در پذیرش و اجرای روش های نوین تدریس ایفا می کند. در بسیاری از جوامع، از جمله ایران، آموزش حضوری به عنوان الگوی غالب یادگیری شناخته شده و تعامل مستقیم معلم و دانش آموز بخش مهمی از فرآیند آموزشی را تشکیل می دهد. بنابراین، تغییر این الگو و جایگزینی آن با روش های غیرحضوری و مبتنی بر فناوری، نیازمند تغییر در نگرش ها، باورها و زیرساخت های فرهنگی است. عدم آشنایی کافی خانواده ها و معلمان با ابزارهای دیجیتال، مقاومت در برابر تغییر و نگرانی از کاهش کیفیت یادگیری، از جمله موانع فرهنگی مهم در این زمینه محسوب می شوند. علاوه بر چالش های فرهنگی، موانع اجتماعی نیز بر روند گذار به آموزش الکترونیکی تاثیرگذارند. نابرابری های اجتماعی و اقتصادی از مهم ترین عواملی هستند که موجب شکاف دیجیتالی میان دانش آموزان می شوند. دسترسی نابرابر به اینترنت پرسرعت، نبود تجهیزات مناسب مانند رایانه و تبلت، و تفاوت در سطح سواد دیجیتال خانواده ها، از جمله موانعی هستند که تحقق آموزش الکترونیکی فراگیر را دشوار می سازند. همچنین، کاهش تعاملات اجتماعی و فقدان محیط های یادگیری حضوری، می تواند منجر به انزوای دانش آموزان و کاهش مهارت های ارتباطی آن ها شود. با توجه به اهمیت این چالش ها، بررسی آسیب شناسی فرهنگی و اجتماعی گذار به آموزش الکترونیکی در نظام آموزشی مدارس، امری ضروری است. این مقاله با رویکردی مروری، به بررسی موانع موجود پرداخته و راهکارهایی برای بهبود و تسهیل این گذار ارائه خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

آموزش الکترونیکی ، نظام آموزشی مدارس ، آسیب شناسی فرهنگی آسیب شناسی اجتماعی ، آموزش الکترونیکی.