تحلیل حکایت جوحی و قاضی از مثنوی مولوی بر اساس نظریه کهن الگویی یونگ

مولانا از بزرگترین شاعران زبان فارسی در عرصه عرفان به شمار می رود. اثر بزرگ او ،مثنوی مولوی شامل اشعار و حکایاتی است که نگاهی حقیقت شناسانه و عرفانی به موضوعات مختلف دارد. شخصیت پردازی در داستانهای مثنوی با نگاهی دقیق انجام شده است.کهن الگوها به عنوان مهم ترین اصطلاح مکتب روانکاوی یونگ که برخاسته از ناخودآگاه جمعی مشترک انسانهاست،در مثنوی به خوبی قابل بررسی و مشاهده است.این پژوهش به مفاهیم کهن الگویی و عناصر آن در داستان جوحی و قاضی از دفتر ششم مثنوی پرداخته و زوایای مختلف آن را مورد واکاوی قرار داده است. این مقاله به شیوه توصیفی – تحلیلی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

مثنوی مولوی ، یونگ ، کهن الگو ، نقد ادبی ، ناخودآگاه جمعی