اثربخشی مداخله شناختی رفتاری مبتنی بر تعلل بر بی انگیزگی، نگرش نسبت به یادگیری در فراگیران زبان انگلیسی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله شناختی رفتاری مبتنی بر تعلل بر بی انگیزگی، نگرش نسبت به یادگیری در فراگیران زبان انگلیسی انجام شد. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه فراگیران دختر موسسه های آموزش زبان شهر بابل در سال ۱۴۰۳ بودند که تعداد ۳۰ نفر از آن ها به عنوان نمونه آماری، به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس ملاک های ورود تحقیق، انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. ابزارهای اندازه گیری مورد استفاده شامل پرسشنامه های بی انگیزشی تحصیلی هارتر (۱۹۸۱)، نگرش به یادگیری زبان انگلیسی گاردنر (۱۹۹۱) بود. از آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۴، برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری مبتنی بر تعلل موجب کاهش بی انگیزگی و بهبود نگرش نسبت به یادگیری در فراگیران زبان انگلیسی شده است (۰۵/۰p <). بنابراین می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی رفتاری مبتنی بر تعلل، بر کاهش بی انگیزگی و اهمال کاری و بهبود نگرش نسبت به یادگیری در فراگیران زبان انگلیسی تاثیر داشته و ر این زمینه می توان از آن بهره برد

کلیدواژه ها:

مداخله شناختی رفتاری مبتنی بر تعلل ، بی انگیزگی ، نگرش نسبت به یادگیری ، فراگیران زبان انگلیسی