بررسی تاثیر پرخاشگری بر اختلال خواندن در دانش آموزان ابتدایی

پرخاشگری به عنوان یکی از مهم ترین اختلالات رفتاری در کودکان و نوجوانان شناخته می شود که می تواند بر یادگیری و فرآیندهای شناختی آن ها تاثیر مستقیم بگذارد. از سوی دیگر، اختلال خواندن به عنوان یکی از انواع اختلالات یادگیری، منجر به ناتوانی در تشخیص حروف، کلمات و درک متون می شود. این پژوهش به بررسی رابطه و تاثیر پرخاشگری بر اختلال خواندن در دانش آموزان مقطع ابتدایی پرداخته است. هدف اصلی این مطالعه، شناسایی علل و پیامدهای پرخاشگری و تاثیر آن بر توانایی های خواندن دانش آموزان و ارائه راهکارهایی برای کاهش این اختلال است. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده و جامعه آماری شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی (پایه های دوم تا پنجم) در مدارس شهر تهران بود. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه پرخاشگری باس و پری (۱۹۹۲)، آزمون تشخیص اختلال خواندن و مصاحبه های نیمه ساختاریافته با والدین و معلمان استفاده شد. داده ها با استفاده از روش های آماری تجزیه وتحلیل گردید. نتایج پژوهش نشان داد که بین پرخاشگری و اختلال خواندن رابطه معناداری وجود دارد. دانش آموزانی که سطح بالاتری از پرخاشگری کلامی و غیرکلامی از خود نشان می دادند، در مهارت های خواندن، به ویژه در سرعت خواندن، درک مطلب و تشخیص کلمات ضعف بیشتری داشتند. این امر به دلیل عواملی مانند کاهش تمرکز، اضطراب و احساس ناکامی ناشی از شکست های مکرر تحصیلی است. همچنین مشخص شد که محیط های پرتنش خانوادگی و آموزشی، میزان پرخاشگری را در کودکان افزایش می دهد و به طور غیرمستقیم بر روند یادگیری خواندن تاثیر منفی می گذارد. با توجه به یافته های این پژوهش، مداخلات روان شناختی، مانند مدیریت خشم، ایجاد محیط های آرام و حمایتگر در خانه و مدرسه و استفاده از روش های جذاب آموزش خواندن، می تواند به کاهش رفتارهای پرخاشگرانه و بهبود مهارت های خواندن در دانش آموزان کمک کند. در نتیجه، شناسایی به موقع اختلالات رفتاری و یادگیری و طراحی برنامه های درمانی هدفمند، امری ضروری در فرآیند آموزش و پرورش به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

پرخاشگری ، اختلال خواندن ، دانش آموزان ابتدایی ، مدیریت خشم ، یادگیری ، محیط خانواده ، اضطراب تحصیلی