بررسی آسیب های ناشی از حاشیه نشینی در شهرها

حاشیه نشینی گونه ای از شهرنشینی همراه با ترکیبی از مشکلات حاد و پیچیده است که صورت بحرانی آن می تواند موجب شکل گیری انواع آسیب های اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی و امنیتی شود. گزارش حاضر به بررسی وضعیت پدیده حاشیه نشینی در ایران پرداخته و تصویری از سیاست ها، رویکردها و اقدامات اتخاذ شده در مواجهه با آن در طول دهه های گذشته ارائه داده است. مفهوم حاشیه نشینی به دلیل وجود تعاریف و رویکردهای متعدد و به کارگیری در ساختارهای مختلف، با نوعی اغتشاش و ابهام مواجه است. این مفهوم عموما در معنایی کالبدی، به معنای اسکان غیررسمی در بافت جغرافیایی حاشیه شهرها، به کار گرفته شده است؛ با همین تعریف، طبق آخرین آمارهای موجود ۶۲۰۵۴۱۳ نفر معادل با ۹/۷۱ درصد از کل جمعیت شهری کشور حاشیه نشین اعلام شده اند. این در حالی است که از منظر اجتماعی، حاشیه نشینی مفهومی مجزا و متفاوت از سکونت غیررسمی محسوب می شود و نمی توان آن را منحصر به حضور و زندگی در سکونتگاه های غیررسمی کرد. یکی از دلایل شکل گیری حاشینه نشینی عدم توانائی در اجرای سیاستهای تامین مسکن و خدمات رسانی صحیح به اقشار کم در آمد شهری می باشد. در این مقاله به آسیب های ناشی از حاشیه نشینی، پرداخته شد.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، جرم ، شهرهای بزرگ