بررسی رابطه ترومای دوران کودکی با افکار خودکشی در دانشجویان

مقدمه: افکار خودکشی یکی از مهمترین مسائل بهداشت روانی و عمومی در سطح جهان به شمار می آید و از جمله بیست علت اصلی مرگ و میر در جهان محسوب می شود. ترومای دوران کودکی به عنوان یکی از عوامل مهم تاثیرگذار بر سلامت روانی افراد، می تواند به طور مستقیم و غیرمستقیم بر شکل گیری افکار خودکشی در بزرگسالی تاثیر بگذارد. دانشجویان به عنوان گروهی که تحت فشارهای روانی و تحصیلی قابل توجهی قرار دارند، یکی از گروه های در معرض خطر بالای افکار خودکشی به شمار می آیند. هدف از این پژوهش: پیش بینی افکار خودکشی در دانشجویان براساس ترومای دوران کودکی بود. روش: این پژوهش از نوع مطالعات کاربردی، توصیفی از نوع همبستگی به روش تحلیل رگرسیون چندگانه است و جامعه آن کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد شهر تهران که در سال ۱۴۰۳ در مقطع کارشناسی مشغول به تحصیل بودند، می باشد. نمونه گیری بصورت خوشه ای سه مرحلهای انجام شد. ابزارها: در این پژوهش از پرسشنامه ی اکار خودکشی بک توسط بک و همکاران(۱۹۶۱)، ترومای دوران کودکی توسط برنشتاین و همکاران(۲۰۰۳) استفاده شد که از روایی و پایایی مطلوبی برخوردار بودند. یافته ها: باتوجه به بخش یافته ها مشخص شد بین ترومای دوران کودکی و افکار خودکشی در دانشجویان رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد. نتیجه گیری: بنابراین، مداخلات روان شناختی که بر مدیریت تاثیرات ترومای دوران کودکی تمرکز دارند، می توانند به کاهش افکار خودکشی در دانشجویان کمک کنند.

کلیدواژه ها:

ترومای دوران کودکی ، افکار خودکشی ، دانشجویان