تحلیل نقش قانون مقیاس بندی طبیعی در معماری پایدار بر طراحی انسان محور

معماری معاصر با چالش های متعددی در زمینه های زیست محیطی، اجتماعی و فرهنگی روبه رو است که نیازمند رویکردهای نوین و چندوجهی برای حل آنهاست. این پژوهش به بررسی نقش سه مفهوم بنیادین «قوانین مقیاس بندی طبیعی»، «طراحی انسان محور» و «پایداری فرهنگی و محلی» در ایجاد معماری پایدار و منسجم می پردازد. هدف اصلی این تحقیق، تحلیل تعاملی این مفاهیم و چگونگی تاثیر متقابل آن ها بر طراحی فضاهای معماری است. به منظور دستیابی به این هدف، از روش تحقیق «تحلیلی-کیفی» بهره گرفته شده است. این روش شامل تحلیل تطبیقی پروژه های موفق معماری مانند «Bosco Verticale» و «Harbin Opera House» است که از قوانین طبیعی در طراحی استفاده کرده اند و تاثیرات اجتماعی و فرهنگی را نیز در نظر گرفته اند. در چارچوب «پارادایم زیست محیطی و اجتماعی»، این تحقیق به بررسی چگونگی استفاده از «فرکتال ها» و «سلسله مراتب مقیاسی» برای ایجاد انسجام و پایداری در طراحی می پردازد. همچنین، «طراحی انسان محور» و نقش آن در بهبود تعاملات اجتماعی و ارتقاء کیفیت تجربه کاربران از طریق فضاهای عمومی و استفاده از نور طبیعی بررسی شده است. نهایتا، «پایداری فرهنگی و محلی» به عنوان رویکردی برای همگام سازی معماری با هویت بومی و منابع محلی تحلیل می شود. یافته های این پژوهش نشان می دهد که تلفیق این مفاهیم می تواند منجر به طراحی فضاهایی شود که هم زیست محیطی پایدار و هم اجتماعی و فرهنگی مناسب باشند

کلیدواژه ها:

قوانین مقیاس بندی طبیعی ، طراحی انسان محور ، پایداری فرهنگی و محلی ، معماری پایدار ، فرکتال ها