ارزیابی چگونگی تاثیر مولفه های معماری ارگانیک بر روند بهبود سالمندان مبتلا به آلزایمر

بیماری آلزایمر یک بیماری زوال عصبی است که معمولا به کندی آغاز می شود و به تدریج رو به وخامت می رود. رایج ترین علامت اولیه آن، فراموش کردن اتفاقات جدید و به سختی به یاد آوردن آن هاست. این بیماری اثرات زیادی بر حافظه، شناخت و توانایی های روزمره افراد مبتلا دارد. پژوهش ها نشان می دهند که محل سکونت سالمندان درکاهش علائم بیماری و ارتقاء کیفیت زندگی آن ها تاثیر بسزایی دارد. معماری ارگانیک به عنوان یک رویکرد نوین درطراحی فضاها، تلاش دارد تا با استفاده از اصول طبیعت گرا، فضاهایی ایجادکند که هماهنگ با نیازهای روانی و فیزیکی کاربران باشد . این مطالعه به دنبال پاسخ به این سوال است که چگونه می توان از اصول معماری ارگانیک برای طراحی فضاهایی استفاده کرد که به بهبود کیفیت زندگی و کاهش علائم بیماری در این بیماران کمک کند . در این مطالعه، از طریق روش توصیفی _ تحلیلی با ابزارهای کتابخانه ای، به بررسی تاثیر مولفه های مختلف معماری ارگانیک برسالمندان مبتلا به آلزایمر پرداخته است. دراین مقاله مولفه هایی مانند ارتباط با طبیعت، استفاده از مصالح طبیعی، نور طبیعی، تهویه طبیعی، طراحی انعطاف پذیر و ایجاد حس تعلق به مکان مورد بررسی قرارگرفته اند. نتایج این پژوهش نشان می دهدکه طراحی مناسب محیط های ارگانیک می تواند درکاهش استرس، ایجاد حس استقلال طلبی و بالابردن کیفیت زندگی سالمندان نقش مهمی ایفاء نماید. همچنین این مقاله به چالش ها و امکان ایجاد معماری ارگانیک در مراکز درمانی و خانه های سالمندان اشاره می کند و بر اهمیت تبادل نظر میان معماران، پزشکان، روانشناسان برای ایجاد مکان هایی که نیازهای خاص افراد مبتلا به آلزایمر را برآورده سازد، تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

معماری ارگانیک ، آلزایمرسالمندان ، محیط درمانی ، بهبود کیفیت زندگی