بررسی جایگاه مصلحت کودک در دعاوی حضانت در قوانین با تاکید در رویه قضایی ایران

قانون مدنی ایران در دو ماده ۱۱۰۴ و ۱۱۷۸ به بحث تربیت اولاد و وظیفه والدین در این خصوص اشاره نموده است. مصلحت به واقع همان خیر و صلاحی است که هماهنگ با حکمت و در راستای اهداف والای انسان است. در مواد ۱۱۸۰ و ۱۱۸۱ قانون مدنی سرپرستی و تدبیر امور صغیر در مرحله ی نخست با پدر و جد پدری است. حضانت را دو وجهی دانستند به این معنی که هم چهره ایی از حق دارد و هم چهره ایی از تکلیف .حق است به دلیل اختیاراتی که به سرپرست طفل می دهد و حق تقدمی را که برای او به وجود می آورد . از این رو ماده ۱۱۷۵ ق. م می گوید: «طفل را نمی توان از ابوین و یا از پدر و یا از مادری که حضانت با اوست گرفت مگر در صورت وجود علت قانونی». قانون تعریفی از «حضانت » ارائه نداده است، حتی قانون مدنی که بیشترین مباحث حضانت را مطرح کرده است نیز از کنار آن گذشته است . به عقیده برخی از حقوقدانان حضانت عبارت است از: «اقتداری که قانون به منظور نگهداری و تربیت اطفال به پدر و مادر آنان اعطا کرده است ».

کلیدواژه ها:

حضانت ، رویه قضایی ، جد پدری ، مصلحت ، صغیر