تاثیر شیوه های فعال آموزشی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دیرآموز (با نگاهی اجمالی بر دانش آموزان ابتدایی)

تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر شیوه های فعال آموزشی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دیرآموز، با تمرکز بر دانش آموزان مقطع ابتدایی، انجام شده است. شیوه های فعال آموزشی شامل روش هایی است که دانش آموز را در مرکز فرایند یادگیری قرار داده و به تعامل، تفکر خلاق، و یادگیری مشارکتی توجه دارد. کودکان دیرآموز، به دلیل نیازهای خاص آموزشی و ظرفیت های شناختی متفاوت، بیشتر از سایر دانش آموزان به شیوه های آموزشی هدفمند و متنوع نیاز دارند تا بتوانند پیشرفت تحصیلی مطلوبی داشته باشند. روش تحقیق این مطالعه توصیفی-تحلیلی است و داده ها با استفاده از ابزارهای استاندارد جمع آوری اطلاعات، از جمله آزمون های پیشرفت تحصیلی و مشاهده های نظام مند، گردآوری شده است. در این پژوهش، تمامی دانش آموزان دیرآموز مقطع ابتدایی در محیط آموزشی مشخص به عنوان جامعه آماری مورد مطالعه قرار گرفته اند و به صورت کامل تحلیل شده اند. روش های آموزشی فعال از قبیل آموزش مبتنی بر بازی، یادگیری مشارکتی و پروژه محور به عنوان مداخله در نظر گرفته شده اند.نتایج این پژوهش نشان داد که به کارگیری شیوه های فعال آموزشی تاثیر قابل توجهی در بهبود عملکرد تحصیلی کودکان دیرآموز دارد. این روش ها به افزایش انگیزه، تقویت تعاملات اجتماعی، و بهبود توانایی های شناختی این دانش آموزان منجر شده است. بر اساس یافته ها، پیشنهاد می شود که معلمان و برنامه ریزان آموزشی از روش های فعال و مبتنی بر نیازهای فردی دانش آموزان در فرآیند یاددهی-یادگیری استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

شیوه های فعال آموزشی ، پیشرفت تحصیلی ، کودکان دیرآموز ، دانش آموزان ابتدایی ، یادگیری مشارکتی.