کاربست شاخص های شهر دوستدار کودک در طراحی محله به منظور رفع جدایی گزینی (نمونه موردمطالعه: محله شیخ طوسی غربی منطقه ۱۰ شهرداری اصفهان)

یکی از مسائل مهمی که توسط مفهوم «شهر دوستدار کودک» مطرح می شود، تامین حقوق کودکان و شناخت جایگاه آنان در شهر است. مفهوم شهر دوستدار کودک، تاکید دارد که کودکان نیز به عنوان شهروندان امروز و آینده، حق دارند از تمامی امکانات و خدمات شهری بهره مند شوند و در محیطی امن و پایدار رشد کنند. بااین حال، یکی از چالش های مهم در این زمینه، مسئله جدایی گزینی است که با روندهای مختلف شهری شدن تشدید شده است. جدایی گزینی به معنای تفکیک و تمایز گروه های مختلف اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در فضاهای شهری است. این مسئله، امروزه تحت تاثیر عواملی مانند فقر فضایی و محیطی، تفاوت های قومی، نژادی، مذهبی، اقتصادی و فرهنگی، بیش ازپیش بر شهرها تاثیر گذاشته و منجر به ایجاد محله هایی با کمترین تنوع و تعامل اجتماعی شده است. این شرایط، به ویژه برای کودکان که نیازمند محیط های متنوع و پویا برای رشد و یادگیری هستند، زیان بار است. پژوهش حاضر، باهدف بررسی کاربست شاخص های شهر دوستدار کودک در طراحی محله ها به منظور رفع جدایی گزینی، در محله شیخ طوسی غربی منطقه ده شهرداری اصفهان انجام شده است. این پژوهش به دنبال این است که با استفاده از شاخص های شهر دوستدار کودک، فضایی شهری طراحی شود که ازنظر اجتماعی و فرهنگی متنوع و فراگیر باشد و به این ترتیب به کاهش جدایی گزینی کمک کند. برای دستیابی به این هدف، ابتدا مفاهیم شهر دوستدار کودک و جدایی گزینی موردبررسی قرارگرفته و شاخص های کلیدی مرتبط با آن ها استخراج شده است. سپس، این شاخص ها در قالب یک چارچوب نظری مورد تحلیل قرارگرفته تا ارتباط و تعامل میان آن ها مشخص شود. روش پژوهش، ترکیبی از روش های کمی و کیفی است. در این راستا، از نمره Z، شاخص موران و تحلیل هات اسپات برای تحلیل و بررسی سه متغیر آموزشی، بهداشت و بیکاری در سطح منطقه و محله استفاده شده است. این پژوهش نشان می دهد که استفاده از شاخص های شهر دوستدار کودک در طراحی محله های شهری می تواند به طور موثری به کاهش جدایی گزینی و افزایش انسجام اجتماعی کمک کند. این امر نه تنها به بهبود کیفیت زندگی کودکان بلکه به کل جامعه شهری نیز کمک خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

شهر دوستدار کودک ، جدایی گزینی ، محله ، شیخ طوسی ، اصفهان