بررسی معیارهای پایداری در معماری شهری

مفهوم معماری پایدار در دهه های اخیر با افزایش آگاهی نسبت به مسائل زیست محیطی و تغییرات اقلیمی شکل گرفته است. این رویکرد به دنبال کاهش تاثیرات منفی ساختمان ها بر محیط زیست و بهبود کیفیت زندگی انسان ها است.کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست در معماری، منجر به پیدایش مبحثی به نام «معماری پایدار» گردیده و طی دهه های اخیر، توسعه پایدار به طور فزاینده ای به یک عنصر مهم در برنامه ریزی مناطق شهری تبدیل شده است. ظاهرا توجه توسعه پایدار بیشتر معطوف به شهرهاست و توسعه محله به دلایلی کمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ با این حال اگر قطعات شهر ها (مولفه هایی مانند محله) فاقد معیار پایداری باشد، شهرها را نمی توان پایدار در نظر گرفت. معیارهای پایداری محلات آینه ای برای تجزیه و تحلیل پایداری شهرها برای سطوح بالاتر هستند که جنبه های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی را شامل می شوند. با توجه به گستردگی مطالب مربوط به پایداری، در این نوشتار صرفا مطالعات مربوط به محلات شهری و روش های ایجاد پایداری زیست محیطی در محلات با استفاده از روش تحلیل محتوا مورد بررسی قرار می گیرد و به عنوان نتیجه گیری به اصولی برای طراحی پایدار دست خواهیم یافت که عدم رعایت آنها در طراحی محلات؛ نیل به پایداری را مخدوش می سازد این اصول عبارتند از: طراحی فضاهای سبز محله؛ تعیین تراکم با توجه به اقلیم محل؛ طراحی بافت و ساختمان ها با توجه به اقلیم محدوده (انرژی خورشید و باد)، که این روش کمترین میزان هدر رفت انرژی را دارد و اولویت دادن به دسترسی پیاده در محله، که با حمل و نقل عمومی کارآمد امکان پذیراست.

کلیدواژه ها:

معیارهای پایداری ، معماری پایدار ، معماری شهری