بررسی ساختار شبکه معابر درون شهری بر ایمنی عابرین و راهکارهای ایمن سازی آن

در حال حاضر، شبکه معابر درون شهرها سطوحی پیوسته و متناسب جهت حرکت وسایل نقلیه موتوری فراهم می سازند. استفاده کنندگان از این وسایل نقلیه، اغلب تمایل به حرکت با سرعت های بالا داشته و این امر در کنار عوامل دیگری مانند افزایش روزافزون مالکیت خودرو در شهرها، موجب کاهش ایمنی و تمایل شهروندان به پیاده روی می گردد. در حالت کلی، خصوصیات متفاوت شبکه معابر از جمله طول مسیرهای پیاده، تراکم و الگوی قرارگیری معابر و نقاط تداخل شبکه پیاده و سواره، باعث تفاوت در تعداد عبور عابرین از عرض خیابان، مدت زمان پیاده روی و محدودیت راه رفتن کودکان به نظارت و مراقبت دائمی والدین شان شده و در نهایت ایمنی عابرین پیاده را تحت تاثیر قرار می دهند. ساختار شبکه معابر موجود در شهرها، به مرور زمان و همراه با رشد و توسعه شهر و در تعامل با نیاز مردم به دسترسی به انواع کاربری ها شکل می گیرد. الگوهای ساختاری گوناگون شبکه معابر به عوامل متعددی نظیر ویژگی های جغرافیایی، فرهنگی و حتی تاریخی شهر بستگی داشته و عموما در چهار دسته شعاعی با بافت حلقوی، شعاعی با بافت ستاره ای شطرنجی و خطی توصیف می شوند. پرسشی که در این تحقیق مطرح می شود این است که چگونه ساختار شبکه معابر شهری بر ایمنی عابرین پیاده اثر گذار بوده و چه خصوصیاتی یک شبکه ارتباطی را برای تشویق پیاده روی مناسب می سازد؟ نتایج بررسی ها نشان می دهند که با درنظر داشتن عواملی مانند گسستگی معابر پیاده، قابلیت دسترسی و وجود تقاطع های خطرناک، ساختار معابر ستاره ای از نظر ایمنی برای عابرین پیاده مناسب تر بوده و نیز اجرای تمهیدات ایمنی برای اصلاح شبکه معابر مطابق با نیازهای پیاده در آن مناسب تر می باشد.

کلیدواژه ها:

ایمنی ، معابر درون شهری ، عابر پیاده ، ترافیک ، راه درون شهری