عدم داشتن برنامه کلان شهری در نتیجه توسعه شهرسازی با ساخت و سازهای عمودی در شهرها

گسترش بی رویه شهری یا گسترش حومه شهر و نیز گسترده نشینی شهری به رشد سریع مناطق مسکونی، تجاری و ارتباطی شهرها بدون توجه کافی به طراحی شهری اشاره دارد علاوه بر توصیف یک شکل خاص از شهرنشینی، این اصطلاح همچنین به عواقب اجتماعی و محیطی مرتبط با این توسعه مرتبط است. در این پژوهش به بی برنامگی و بی قوارگی نتیجه توسعه شهرسازی شتابان پرداخته شده است. نتایج تحلیل تصاویر ماهواره ای برای سال های ۱۳۷۰ تا ۱۴۰۰ در شیراز نشانگر تغییرات فزاینده کاربری های کشاورزی و فضاهای سبز به کاربری اراضی ساخته شده می باشد که در دوره ۳۰ ساله باعث تخریب بیش از ۵۰۸ هکتار از فضای سبز و بیش از ۳۳۷۳ هکتار زمین زراعی شده است. نتایج حاصل در این دوره نشانگر آنست که ۵۹ درصد رشد فیزیکی شهر مربوط به افزایش جمعیت شهر و۴۱ درصد آن مربوط به رشد افقی و اسپرال شهر شیراز بوده است.در همین راستا زندگی شهری با مشکلات خاصی برای شهروندان و مدیران شهری ایجاد نموده که باعث صرف هزینه و زمان جهت بر طرف کردن آن ها تا حدودی شده است.از طرفی چالش های حمل و نقل و خدمات شهری از جمله مشکلات خواهد بود

کلیدواژه ها:

بی برنامگی شهری ، بهسازی ، توسعه شهرسازی ، شهر