تاثیر فضاهای تهی بر طراحی بناهای سنتی ایران: مطالعه ای با رویکرد تکتونیک و سازگاری اقلیمی

تحقیق حاضر به تحلیل تاثیر فضاهای تهی در معماری سنتی ایران با رویکرد تکتونیک و سازگاری اقلیمی پرداخته است . این مطالعه به بررسی نحوه طراحی فضاهای تهی در اقلیم های مختلف ایران، شامل اقلیم های گرم و خشک ، گرم و مرطوب، معتدل و مرطوب، و سرد و کوهستانی ، و تطبیق آنها با شرایط محیطی و اقلیمی پرداخته است . فضاهای تهی مانند حیاط مرکزی ، ایوانها، هشتی ها، بادگیرها، و فضاهای باز در این معماری ، نقشی اساسی در تامین تهویه طبیعی ، روشنایی طبیعی ، و کاهش مصرف انرژی ایفا می کنند. به ویژه، در اقلیم های گرم و خشک ، حیاطهای مرکزی با استفاده از استخرها و گیاهان، به کاهش دمای محیط و افزایش رطوبت کمک می کنند، در حالی که در اقلیم های سرد، استفاده از دیوارهای ضخیم و سقف های مسطح ، عایق حرارتی مناسبی برای کاهش تبادل حرارتی با محیط خارجی فراهم می آورد. به علاوه، در اقلیم های مرطوب، طراحی ایوانهای عریض و استفاده از بادگیرها، باعث تهویه طبیعی و کاهش رطوبت داخل بنا می شود. در این راستا، رویکرد تکتونیک به عنوان ابزاری برای ارتباط میان فرم و عملکرد در این فضاها عمل کرده و با بهرهگیری از مصالح بومی و تکنیک های معماری خاص، تاکید بر انسجام ساختاری و زیباشناسی دارد. نتایج این تحقیق به طور خاص به اهمیت بازآفرینی اصول معماری سنتی ایران در طراحی معاصر و استفاده از تکنولوژی های نوین برای بهینه سازی مصرف انرژی و ایجاد فضاهای پایدار اشاره دارد.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ایران ، فضاهای تهی ، اقلیم شناسی ، تکتونیک ، طراحی پایدار ، تهویه طبیعی ، مصالح بومی .