بررسی ارزیابی و سنجش میزان یادگیری دانش آموزان مدارس

در دنیای آموزش و پرورش، ارزیابی به عنوان یکی از مهم ترین ابزارها برای سنجش میزان یادگیری دانش آموزان و بازخورد به فرآیند تدریس شناخته می شود. با این حال، در بسیاری از سیستم های آموزشی هنوز روش های ارزیابی سنتی مانند آزمون های کتبی، امتحانات پایانی و تست های چندگزینه ای به عنوان تنها معیارهای سنجش دانش و مهارت ها استفاده می شوند. این نوع ارزیابی ها معمولا تنها سطحی از یادگیری دانش آموزان را اندازه گیری می کنند و قادر به سنجش توانایی های عملی، خلاقانه، تفکر انتقادی، و سایر مهارت های پیچیده تر نیستند. همچنین، این روش ها ممکن است باعث ایجاد فشارهای روانی و اضطراب در دانش آموزان شوند و نتایج حاصل از آن ها نتوانند تصویر دقیقی از توانایی ها و درک واقعی دانش آموزان ارائه دهند. در سال های اخیر، این موضوع که ارزیابی در فرآیند آموزش باید گسترده تر و متنوع تر از صرفا آزمون های کتبی باشد، مورد توجه قرار گرفته است. با پیشرفت های جدید در زمینه های روان شناسی آموزشی، فناوری و شیوه های تدریس، نیاز به رویکردهای نوین ارزیابی بیش از پیش احساس می شود. ارزیابی هایی که نه تنها دانش نظری بلکه مهارت های عملی و توانایی های اجتماعی و حل مسئله دانش آموزان را نیز اندازه گیری کنند. این تغییرات در شیوه های ارزیابی به طور خاص با توجه به نیازهای قرن بیست و یکم و توجه به پرورش مهارت های فراگیر همچون تفکر انتقادی، خلاقیت و همکاری گروهی مطرح شده اند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مبتنی بر خلاقیت ، نقش والدین ، پرورش خلاقیت ، آموزش غیر رسمی