بررسی نجوم در دیوان اشعار سعدی و حافظ

ادبیات پارسی از دیرباز به عنوان یکی از مهمترین منابع فرهنگی و هنری ایران شناخته می شود. یکی از عناصر جذاب و ماندگار در این ادبیات، توجه به مفاهیم نجومی همچون آسمان، ستارگان و سیارات است. کیهان و اختران همواره بخش مهمی از تخیلات و تصورات شاعران و نویسندگان فارسی بوده اند. از دوران کهن تا معاصر، نجوم و پدیده های آسمانی به عنوان نمادی از قدرت، عظمت و رازآلودگی در آثار ادبیات فارسی نقش آفرینی کرده اند. پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای انجام شده است که هدف از آن بررسی نجوم در دیوان اشعار سعدی و حافظ بود. نتایج پژوهش نشان می دهد که نجوم و کیهان همواره نقش مهمی در ادبیات فارسی ایفا کرده اند و این نقش در طول زمان دچار تغییر و تحول شده است. بازتاب های نجومی در شعر و نثر فارسی، نمادی از علاقه عمیق ایرانیان به علم و فلسفه بوده و نشان دهنده پیوندهای عمیق میان علم و هنر در فرهنگ ایرانی است.

کلیدواژه ها:

سعدی ، حافظ ، ستاره ، طبیعت