بررسی جایگاه روش تدریس ایفای نقش بر یادگیری فراگیران

نقش ، روشی است که می تواند برای تجسم عینی موضوعات و درسهایی که برای نمایش مناسب باشند، به کار رود. در این روش، فرد یا افرادی از دانش آموزان، موضوعی را به صورت نمایش کوتاه اجرا می کنند. ایفای نقش ، به معنایی که در اینجا به کار می رود، به مهارتهای خاص هنری مثل بازیگری در تئاتر و سینما نیازی ندارد، بلکه معلم بنا به موقعیت ، هدف و موضوع مورد نظر، به عنوان یک روش از آن استفاده می کند .تا موجب تکوین شخصیت فردی و اجتماعی فراگیران گردد. اگر دانش آموزان مهارتهای زندگی کردن را کسب کنند، در تمام شئون زندگی با موفقیت بیشتری زندگی می کنند. در این روش، دانش آموزان براساس علایق خویش ، نقش های مورد نظر را انتخاب می کنند و با نظارت معلم و همکاری همکلاسان، به ایفای نقش می پردازند. از این طریق ، آموزش قوانین و روابط اجتماعی حاکم بر جامعه بهتر انجام می شود و به یادگیری موثر و کارآمد می انجامد، زیرا دانش آموزان ضمن شناخت هنجارهای اجتماعی ، به تحلیل آنها می پردازند و در حین ایفای نقش ، نگرش خود را تثبیت می کنند و نوعی ارتباط عاطفی و انسانی با دیگران برقرار می سازند.. هدف اصلی پژوهش حاضر، تحلیل و بررسی شیوه های روش تدریس ایفای نقش می باشد. ابتدا به تعریفی از ایفای نقش و مراحل آن ،سپس به ذکر معایب و مزایای این روش پرداخته شد.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی : ایفای نقش ، آموزش و پرورش ، معلم