نقش تربیت دینی در میزان یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

تعلیم و تربیت به عنوان فرآیندی پویا و تاثیرگذار، همواره به دنبال رشد و شکوفایی فردی و اجتماعی بوده است. در این میان، آموزه های دینی در بسیاری از جوامع به عنوان یکی از ارکان اساسی در شکل دهی به این فرآیند مطرح شده اند. دین، به عنوان یک نهاد اجتماعی و فرهنگی، نه تنها اصول اخلاقی و رفتاری را به افراد می آموزد، بلکه به واسطه فلسفه های تربیتی خود، نقش مهمی در جهت دهی به فرآیندهای آموزشی ایفا می کند. در واقع، آموزه های دینی به طور مستقیم و غیرمستقیم بر مفاهیمی چون عدالت، صداقت، مسئولیت پذیری و احترام به حقوق دیگران تاثیر می گذارند و می توانند مسیر تربیت فردی و اجتماعی را هموار سازند (طاهری، ۲۰۱۰، ص. ۲۴).فلسفه های تعلیم و تربیت، به ویژه در جوامع دینی، همواره متاثر از اصول مذهبی بوده اند. این فلسفه ها نه تنها به دنبال آموزش علوم و مهارت ها هستند، بلکه هدف اصلی آن ها پرورش انسان هایی با ویژگی های اخلاقی برجسته است. در این راستا، آموزه های دینی به ویژه در قرآن کریم، حدیث، و متون مذهبی، راهنمایی های فراوانی در زمینه تربیت فردی و اجتماعی ارائه داده اند که می تواند به عنوان مبنای فکری در فلسفه تعلیم و تربیت مورد استفاده قرار گیرد (آلپورت، ۱۹۵۰، ص. ۱۵۰).با توجه به پیچیدگی ها و چالش های امروزی در عرصه آموزش و تربیت، مانند بحران های هویتی و اخلاقی در جوامع معاصر، نیاز به بازنگری در فلسفه های آموزشی و تربیتی احساس می شود. این بازنگری می تواند بر اساس اصول دینی صورت گیرد تا ضمن تاکید بر ارزش های اخلاقی، به ویژه در مواجهه با مشکلات اجتماعی، فردی و فرهنگی، به بهبود وضعیت آموزشی و تربیتی در جوامع مختلف کمک کند (فرانکل، ۱۹۴۶، ص. ۲۳۲). از این رو، هدف این تحقیق بررسی تاثیر آموزه های دینی بر فلسفه تعلیم و تربیت و شناسایی ابعاد مختلف این تاثیرات است.

کلیدواژه ها:

دانش آموزان ، فلسفه ، آموزش های دینی ، فرآیند یادگیری ، هویت ملی.