مروری بر اثرات سیتوتوکسیک نانوذرات ترکیبی کورکومین+پیپرین روی سلول های سرطان

سرطان کولورکتال (CRC) سومین نئوپلاسم بدخیم شایع و دومین علت مرگ ناشی از سرطان در سراسر جهان است. تغییرات قابل توجهی در میزان بروز و مرگ و میر CRC در بین کشورهای مختلف جهان وجود دارد که بر اساس عوامل مختلفی است: جنسیت، سن و قومیت. از نظر پیامدها، مرگ و میر، عوارض جانبی درمان، استفاده از خدمات مراقبت های بهداشتی و هزینه های پزشکی، بار جهانی قابل توجهی را تحمیل می کند. نرخ بالاتر ابتلا در اکثر کشورهای توسعه یافته ثبت شده است، اما ترویج رفتارها و سبک زندگی غربی عامل افزایش موارد سرطان روده بزرگ در کشورهای کمتر توسعه یافته است. بالاترین نرخ CRC در آسیا ثبت شده است، جایی که 52.3٪ از کل CCR جهانی در سال 2020 ثبت شده است. با توجه به اینکه شیمی درمانی بیماران مبتلا به سرطان کولون عوارض بالایی دارد و با کاهش کیفیت زندگی بیماران همراه است و همچنین، سلول های سرطانی در طولانی مدت مقاومت به داروها را توسعه می دهند، بنابراین، یافتن رویکردهای درمانی یا کمک درمانی در این نوع بدخیمی از اهمیت شایانی برخوردار است. هر دوی کورکومین و پیپرین به عنوان یک ترکیب با پتانسیل بالای اثرات ضدسرطانی در انواعی از بدخیمی ها گزارش شده است. با این وجود، این ترکیبات از حلالیت آبی کمی برخوردار هستند و نسبت به برخی از شرایط محیطی حساس هستند که باعث کاهش اثربخشی آنها می شود. جهت رفع این مشکل نانوتکنولوژی راهکارهای مناسبی ارائه کرده است.

کلیدواژه ها:

سرطان ، سیتوتوکسیک ، نانوذرات