بررسی اهمیت نقش خانواده و مدرسه در بهبود اعتماد به نفس و خودباوری در دانش آموزان

اعتماد به نفس و خودباوری از مهم ترین عوامل شکل دهنده شخصیت و موفقیت دانش آموزان در زندگی تحصیلی و اجتماعی آنان محسوب می شود. این دو مولفه اساسی به دانش آموزان کمک می کنند تا توانایی های خود را بشناسند، با چالش ها روبه رو شوند و در مسیر پیشرفت گام بردارند. تقویت این ویژگی ها از دوران کودکی و سال های ابتدایی تحصیل آغاز می شود و به میزان قابل توجهی تحت تاثیر محیط خانواده و مدرسه قرار دارد. خانواده به عنوان نخستین محیط تربیتی، نقشی کلیدی در شکل گیری باورهای اولیه کودک درباره خود و توانایی هایش دارد. سبک های تربیتی والدین، میزان حمایت عاطفی، تشویق ها و انتظارات آنان از فرزندان، همگی در تقویت یا تضعیف اعتماد به نفس آنان تاثیرگذار است. از سوی دیگر، مدرسه به عنوان دومین نهاد اجتماعی ساز، می تواند این روند را تکمیل کرده یا در صورت عملکرد نادرست، موجب کاهش خودباوری دانش آموزان شود. شیوه های تدریس معلمان، فضای حاکم بر کلاس درس، تعامل میان همسالان و فرصت هایی که برای ابراز توانمندی های دانش آموزان فراهم می شود، نقش مهمی در پرورش اعتماد به نفس آنان ایفا می کند. در این پژوهش که به شیوه مروری و با مطالعه کتابخانه ای و مراجعه به مقاله ها و تحقیق های چاپ شده و مطالب دیجیتالی گرد آوری شده است و سعی بر آن شده که به بررسی بررسی اهمیت نقش خانواده و مدرسه در بهبود اعتماد به نفس و خودباوری در دانش آموزان پرداخته شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که تعامل موثر و هماهنگ میان خانواده و مدرسه می تواند زمینه ساز رشد و تقویت اعتماد به نفس و خودباوری در دانش آموزان شود. همکاری این دو نهاد، به عنوان پشتیبانان اصلی فرایند تربیتی، به دانش آموزان کمک می کند تا با احساس امنیت، ارزشمندی و توانمندی در مسیر پیشرفت و موفقیت حرکت کنند.

کلیدواژه ها:

خانواده ، مدرسه ، اعتماد به نفس ، خودباوری ، دانش آموزان