بررسی مهارت خودکنترلی و تاثیر آن بر دانش آموزان مدارس

یکی از چالش های عمده ای که معلمان، روان شناسان و محققان تربیتی در آموزش و پرورش با آن مواجه هستند، توسعه مهارت های خودکنترلی در دانش آموزان است. خودکنترلی، به عنوان توانایی مدیریت و هدایت افکار، احساسات، و رفتارها به طور آگاهانه و هدفمند، نه تنها در فرآیند تحصیلی بلکه در تمامی عرصه های زندگی فردی و اجتماعی انسان ها نقشی حیاتی ایفا می کند. خودکنترلی به ویژه در دوران تحصیل که افراد در حال شکل دهی به شخصیت خود و یادگیری مهارت های اجتماعی و فردی هستند، اهمیت بسیار زیادی پیدا می کند. توانایی خودکنترلی به دانش آموزان این امکان را می دهد که در مواجهه با چالش های مختلف تحصیلی و اجتماعی، تصمیمات موثری اتخاذ کرده و به اهداف خود دست یابند. از این رو، تقویت این مهارت در دانش آموزان به ویژه در مقاطع مختلف تحصیلی، به یکی از اولویت های مهم در برنامه های آموزشی مدارس تبدیل شده است.در گذشته، بسیاری از متخصصان و پژوهشگران به اشتباه خودکنترلی را تنها به عنوان یک ویژگی ذاتی و درونی در نظر می گرفتند که به طور طبیعی در افراد وجود داشت. اما تحقیقات جدیدتر نشان می دهند که خودکنترلی یک مهارت آموختنی است که می تواند با آموزش و تمرین های مناسب تقویت شود. به همین دلیل، در حال حاضر برنامه های آموزشی متعددی برای تقویت این مهارت در مدارس و میان دانش آموزان در سطوح مختلف طراحی و اجرا می شود. خودکنترلی نه تنها در بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان موثر است بلکه در بهبود روابط بین فردی، کاهش استرس و اضطراب، افزایش اعتماد به نفس، بهبود تصمیم گیری ها، و حتی ایجاد انگیزه در پیگیری اهداف بلندمدت نیز نقشی اساسی دارد.

کلیدواژه ها:

یادگیری مبتنی بر خلاقیت ، نقش والدین ، پرورش خلاقیت ، آموزش غیررسمی