واکاوی ابعاد و مولفه های لفظ گرایی فقهی در عقد نکاح و آثار تربیتی آن

در قانون مدنی ایران و در فقه امامیه برای تحقق عقد نکاح، اجرای صیغه لفظی (ایجاب و قبول لفظی) شرط لازم و ضروری دانسته شده است و حتی در رویه قضایی در مواردی علیرغم وجود دلایل و شواهد کافی برای قصد ازدواج از سوی زوجین و تنظیم سند نکاحیه رسمی، دادگاهها به علت عدم اجرای صیغه لفظی حکم به بطلان عقد ازدواج صادر کرده اند. سئوال مهم این است که چرا در باب نکاح بر خلاف سایر قراردادها در نحوه بیان اراده این همه سخت گیری صورت گرفته است؟ دلایل و مبانی این لفظ گرایی انعطاف ناپذیر چیست؟ این نوشتار به بررسی مفهوم نکاح لفظی و غیر لفظی و بررسی مبانی و دلایل این لفظ گرایی پرداخته است و در پایان به این سئوال پاسخ می دهد که در حال حاضر که عقود اصولا از صورت تشریفاتی بودن خارج شده اند آیا می توان عقد نکاح را از طریق سایر وسایل ابراز اراده غیر از لفظ محقق دانست؟

کلیدواژه ها:

لفظ گرایی ، نکاح لفظی ، آثار تربیتی.