چیستی و بایستگی الهیات عملی

الهیات یا خداشناسی، با اینکه بنابر تعریف، دانشی نظری است، به دلیل ویژگی ها، ماموریت ها و اهداف پیامبران و رهبران دینی، رویکردی عملی است. ازهمین رو، غایت شاخه های گوناگون الهیات، شامل الهیات نظری (فلسفی)، تاریخی (روایی)، سیستماتیک (آموزه ای)، جزمی (اعتقادی) و نظایر آن، الهیات عملی یا به عبارت دیگر، عینیت یافتن دانش به کنش قلمداد شده است. بااین حال، در اینکه الهیات عملی دقیقا چیست، اجماعی وجود ندارد. در این مقاله، که به روش توصیفی تاریخی به موضوع پرداخته شده است، ضمن تشریح ظهور و پیشینه این اصطلاح در محیط دانشگاهی، به تطور معنای آن از دیدگاه صاحب نظران استناد، و دو اصطلاح «کارآمدی» و «کاربردی» در تمییز هر چه بهتر و بیشتر معانی مراد از الهیات عملی پیشنهاد شده است. همچنین، در بحث بایستگی های الهیات عملی به سطوح و اقشار عامل و درگیر در دینی نمودن جامعه پرداخته شده و در این باره، ضمن درنظرگرفتن اقتضائات تاریخی و جغرافیایی جامعه، سه عامل راهبردی در این زمینه مطرح شده است. الهیات مکان و چالش های مفهوم دوگانه عرفی و قدسی در عینیت بخشی و گسترش فرهنگ دینی در شهر و جهان زیست مومنان نیز از موضوعات مهم در الهیات عملی است که در این مقاله در مورد آن بحث شده است. در پایان، برای ملموس ساختن تعاریف و بایستگی های پیشنهادی، سیره یکی از شخصیت های تاثیرگذار و الگو در جامعه معاصر مسلمانان در ایران و لبنان، یعنی سید موسی صدر مرور شده است.

کلیدواژه ها:

الهیات عملی ، الهیات کارآمدی/کاربردی ، مکان عرفی/قدسی ، دین مناسکی/ ماعونی